eyildi.
Bu doğma sese diksinib öz-özüne gülümseyen Eli başını qaldırıb mehribanlıqla:
-Yox, çox sağol.-dedi. Lakin Ayanın dalğın siması onun gözünden yayınmadı. Derhal-He, lazımdır, otur.-deye Mehdinin yerini gösterdi.
Ayan onun yanında oturub teste boylanaraq:
-Ne kömek lazımdır?-deye soruşdu.
-Mene yox, sene kömek lazımdır.-Eli karandaşı testin üstüne atıb üzünü ona tutdu.
-Başa düşmedim.-deye Ayan duruxdu.
-Fikirlisen,-Eli gözlerini onun üzünden çekmeyerek,-ne olub?-deye soruşdu.
Ayan evvelce “Sene ne?” demek istese de özünü gücle saxlayıb:
-Heç ne.-deye gözlerini qaçırdı.
-Kereme göre?-lakin Eli el çekmek istemirdi.
-Eli!-deye Ayan özü de bilmeden onun üstüne sesini qaldırdı.
-Bağışla, işine çox qarışdım.
Eli tutuldu. Tez yerinden qalxaraq sinifden çıxdı. Ayan ise bu hereketine göre ele o deqiqe peşman olmuşdu. Axı Eli onun nezerinde yaxşı insan idi ve onun pisliyini de istemezdi. Ayanın bu günkü aqressiyası ise emelli-başlı hörmetsizlik idi. İlk evvel onun arxasınca çıxmaq istese de sonradan bunu yersiz bilib yerine qayıtdı. Bayaqdan onları izleyen Asya ondan Elinin ne olduğunu ve Elinin hara getdiyini soruşanda ise “Heç ne, işi var idi” deye ötüşdürdü.
Eli ise sinifden niye çıxdığını, indi ne edeceyini bilmirdi. İncidiyini bele biruze vermeye de bilerdi. Öz sehvi idi. Ayanın heyatına qarışmaq, onun problemlerile maraqlanmaq axı onun haqqı deyildi. Bir de ki, Ayan ona niye inansın ki? Niye Keremle bağlı düşüncelerini onunla paylaşsın?
-Eli, ay Eli!-arxadan, bu qeder ses-küyün içinden gelen tanış ses onu fikrinden ayıltdı. Dönüb arxaya baxdı.-Sen hara?!
Ara pillekende dayanıb maraqla ona baxan Mehdi onu Kenana göstererek nese deyir ve aralarında qımışırdılar. Eli ise yalnız indi dehlizin o başına çatdığının ferqine vardı. Üreyinde özünü danlaya-danlaya geri qayıdıb Mehdigile yaxınlaşdı. Mehdi onu görcek:
-Sürüden ayrı düşen qaz kimi baş alıb hara gedirsen?-deye soruşdu.
-Ne bilim. İçeride biraz üreyim sıxıldı.
-Naşükürsen e Eli.-Kenan ona

<< 1 ... 255 256 [257] 258 259 ... 382 >>