yoxdur. Keç, eyleş.-sonra üzünü sinfe tutdu.-Dalşe kto?
Heç kim dinmedi. Bunu gören Ziver müellime jurnala baxdı.
-Xelilova, buyur.
Ayan duruxdu. Hazır olsa da tekrarlamağa macal tapmamışdı. Sıxıla-sıxıla ayağa durdu:
-Eee müellime...
-Hazır deyilsen?
-Hazıram, prosto axıra qeder tekrarlaya bilmedim.
-Bes bayaqdan neyleyirdin?
-Müellime, men hazıram, gelim?
Elinin bu jesti bir çoxlarında maraq ve teeccüb, Ayanda ise xecalet hissi oyatdı. O, heyretle Eliye baxırdı. Eli onun terefe baxmasa da baxışlarını duyurdu.
-Gel, Nebiyev.-deyen Ziver müellime üzünü Ayana tutub-Sense otur, tekrarla.-dedi.
Eli ne elediyini bilirdi. Dersin sonuna on deqiqe qalırdı ve o da bu on deqiqeni özüne xerclemek fikrinde idi.
Sonuncu ders üçün zeng çöle vurulmuşdu. Uşaqlar idman zalına getmek üçün yığışırdılar. Hamıdan birinci hazır olub qapıda dayanan Tarielle Sebuhi üzlerini Leylaya tutub:
-Leyla, bizi görmemisen, ha1-özlerinden razı şekilde dediler.
-Onsuz da qayıb alacaqsınız. Sizi görüb-görmemeyimin ne ferqi var?-deye Leyla üzünü turşutdu.
-Yaxşı onda, özün bilersen.-Tariel de eyni terzde cavab verdi.-Biz getdik.-deyib qapıdan çıxdılar.
Leyla hemişekitek onların arxasınca deyindi, refiqeleri ise ehemiyyet vermemesini dediler. İsmayıl çölde qapının ağzında durub Eligili gözleyirdi. Arabir de Sevil üçün içeri boylanırdı. Sevil ise onun çölde olmağından xebersiz idi. İki-üç gün idi olduqca onun gözüne az görünmeye, cavab gözleyen baxışları ile qarşılaşmamağa çalışırdı.
-Yaxşı Zülü, burada gözleyirem.-deyib çöle çıxdı. İsmayılın pencerenin qabağında görcek duruxub içeri qayıtmaq istese de dayandı. Gözlerini yere dikdi. Heyecan ve çaşqınlıq içerisinde idi.
-Necesen?-ele İsmayıl da ondan ferqli deyildi. Dili topuq çala-çala soruşdu.
-Yaxşıyam,-Sevil çekine-çekine cavab verdi,-sen necesen?
-Şükür Allaha, men de yaxşıyam.
Sevil İsmayılın her an ondan nese başqa bir şey soruşacağından ehtiyat eleyirdi. İsmayıl ise özüne söz vermişdi ve bu sözünün üstünde durmaq üçün özünü

<< 1 ... 258 259 [260] 261 262 ... 382 >>