kimisen e?-deye qışqırdı.
Onun iyirmi sekkiz-otuz yaşı olardı. Qalın qaşları, uzun burnu ve saqqallı üzü, qısası, vahimeli bir görünüşü var idi. Amma indi bunlar Kenanı qorxuda bilmezdi.
-Bes sen kimsen? Ne isteyirsen bu qızdan?
-Vaay, bu gözelçenin de ağ atlı şahzadesi varmış.-oğlan kinaye ile güldü.
Zerife haqqında deyilen söz Kenanı berk qıcıqlandırdı. Yumruğunu düyünleyib oğlanın çenesinin altından ilişdirmek isteyirdi ki, eks zerbe ile yere yıxıldı. Zerife qorxdu, eyilib Kenanı qaldırmaq isteyirdi ki, oğlan yene onun qolundan tutub çeke-çeke aparmağa başladı. Kenan burnundan açılan qana ve başının herlenmesine baxmayaraq bütün gücünü toplayıb ayağa durdu. Arxadan atılıb oğlanın boynundan yapışdı. Zerife qorxub yana atıldı. Oğlan birteher başını Kenanın elinden qurtarıb növbeti defe Kenana yumruq atdı. Lakin Kenan teslim olmaq fikrinde deyildi. Bu defe daha celd ayağa qalxıb Zerifeni aparmaması üçün özünü onun qabağına verdi.
-Sen deyesen ölmek isteyirsen ha, gede?-oğlan cibinden bıçağı çıxarıb Kenana teref gele-gele dedi.
Zerife ağlaya-ağlaya Kenanın qlundan çekdi.
-Kenan, ne olar, get buradan! Get, ne olar?
-Bura getmek üçün gelmemişem.
Oğlan alt dodağını gemire-gemire Kenangile yaxınlşırdı. Onlar da qorxa-qorxa arya gedirdiler. Bu vedede oğlan çiynine kiminse toxunduğunu hiss eledi. Çaşqın halda arxaya döndü ve çenesinin altına yediyi yumruqla yere yıxılması an meselesi oldu. Yumruğunu açıb-yuman İsmayıl istehza ile ona baxırdı. Oğlan celd ayağa qalxıb eline baxdı. Bıçaq ondan xeyli aralıda idi. El atdı ki, İsmayılı vursun, İsmayıl onun qolunu büküb beline qoydu ve ayaqlarına yüngülce vuraraq onu yere yıxdı. Yusifle Eleddin celd atılıb onun qollarını tutdular ve ağzı üste uzadıb qalxa bilmesin deye üstünde oturdular. Oğlan çırpınır, qışqırırdı. İsmayıl ise çaşqınlıqdan yerlerinde donub qalan Kenanla Zerifeye yaxınlaşdı.
-Yaxşısınız, uşaqlar?
Kenan özüne gelmeye çalışıraq:
-Çox sağolun, uşaqlar. Siz haradan bildniz?-deye soruşdu.
-Çıraqla

<< 1 ... 263 264 [265] 266 267 ... 382 >>