getmeliyem.
-Yaxşı, ağlama, get daha.
Yusif qaça-qaça onlardan uzaqlaşdı.
İsmayıl, Eleddin, Kenan ve Zerife reisin otağından çıxdılar. Artıq oğlanı polsie tehvil vermiş ve ayrı-ayrılıqda ifade vermişdiler. İsmayıl dedi:
-Evvel aparıb Zerifeni evlerine qoyaq, sonra dağılışarıq.
-Yox, yox, lazım deyil.-deye Zerife etiraz eledi.
-Burada qalacaqsan,Zerife?-deye Keanan oan baxdı.
Ele bu vaxt dehlizin o başından ses geldi:
-Zerife!
Diksinen Zerife sese teref döndü. Rengi qaçdı. Digerleri de ses gelen terefe dönüb baxdılar. Kimse yeyin addımlarla onlara teref gelirdi.
-Zerife, haradasan sen?
Bu otuz yaşlarında, ortaboylu, dolu bedenli, qıvrım jeleli saçları, saqqallı üzü, bulanıq göy gözleri olan biri idi. Yeni, Zerifenin qardaşı. Onu gören Zerifenin dili topuq çalmağa başladı
-Qaqaş, men...
Oğlan yaxınlaşıb bacının çiyinlerinden tutdu. Telaşla:
-Yaxşısan?-deye soruşdu.-Hanı o eclaf? Öldürecem onu-deye etrafa boylandı.
-Apardılar.-deye Kenan soyuq şekilde dillendi. Onnu gözlerinden qarşısındakına qarşı açıq-aşkar kin duyulurdu.
Oğlan diqqetle onlara baxıb:
-Bacıma siz kömek elemisiniz?-deye soruşdu.
-Biz yox, Kenan.-deye İsmayıl onu işare eledi.
-Üçümüz de-Kenan etiraz eledi.
-Çox sağolun, sağolun. Bu yaxşılığınızı unutmaram. Adım Qadirdir. Kantujnı Qadir de deyirler.Ne vax ne kömek lazım olsa, çekinmeyin, size kömek eleyerem.
-Allah elemesin.-deye Eleddin dodağının altında mızıldandı.
Ne?-deye Qadir ona teref baxdı.
-Deyirem, yeni, Allah razı olsun.-Eleddinin rengi qaçdı.
Qadir bacısının qolundan tutb:
-Gedek,-dedi,-mama evde narahatdır.
Onlar aralandılar. Kenan ise hele de Zerifeye göre narahat idi.Dekabr ayının iyirmi biri, heftenin bazar günü idi. Sevinc güzgünün qabağında dayanıb saçını ütü fenle düzleşdirirdi. Eyninde çox gözel firuzeyi rengli sade bir don var idi ve bu reng ona çox yaraşırdı. Düzdür, adi günlerde o don geyinmeyi xoşlamazdı, amma bu gün onun günü idi. Anası astaca qapını aralayıb içeri girdi, amma başı özüne qarışıq

<< 1 ... 265 266 [267] 268 269 ... 382 >>