olduğunu düşünmeye başlamışdı.
Saat dörde on beş deqiqe işleyirdi. Sevinc qonaqları ile çay süfresi arxasında eyleşib hediyyelerine baxır ve onlara minnetdarlıq edirdi. Bu vedede gözü otaqdakı “Mışka”lara sataşan Asya gözünü onlardan çekmeden:
-Dostun hele seni tebrik elemeyib?-deye soruşdu.
-Yox, hele görmemişem.-özünden xebersiz Sevincin ehvalı ve üz-gözünün ifadesi deyişildi.
-Yeqin bednıy hele mışka tapa bilmeyib, ona göre de gözüne görünmeye utanır.
-Niye tanır ki? Ondan hediyye isteyen var?
Ayan Asyaya baxaraq bele dediyi üçün başını buladı. Sonra üzünü Sevince tutub:
-Canım, sen bize nese danışacaqdın, axı?-deye maraqla soruşdu.
-Ne danışacaqdım ki?-Sevilin biraz da rengi qaçdı.
-Guya yadından çıxıb da?-Asya kinaye ile Sevince baxıb başını buladı.-Kimdir o bextever?
Gizletmeye çalışsa da Sevincin heyaecanı üzüne vurmuşdu. İndi dörd gözle ona baxan refiqelerine nece “o bextever”in Yusif olduğunu nece deyecekdi? Onları hamı dost kimi tanıyırdı ve indi birden-bire Sevinc sevdiyi oğlanın Yusif olduğunu deseydi refiqeleri ona gülecek ve hetta bir müddet onunla mezelenecekdiler. En pisi de bu söhbetin “Yerin de qulağı var.” prinsipi ile Yusifin qulağına çatması idi. Ona göre de gözlerini qaçırıb:
-Siz tanımazsınız.-dedi.
-Tanımaq isteyirik.-Ayan el çekmek fikrinde deyildi.
Sevincin başqa yolu qalmamışdı. Demeli idi. Ona göre de sesini biraz qısaraq:
-Onda yaxın oturun.-dedi.-Amma evvelce söz verin ki, heç kime demeyeceksiniz.
-Bize inanmırsan, doroqoya?
-Elbette inanıram. Sadece anam bilmesin.
-Sevinc üreyimizi partlatma. Biz Xaver xalaya niye deyek ki?-Ayan bezmiş halda dillendi.
-Ondan uşaqlıqdan beri xoşum gelirdi. Demek olar ki, bir yerde çox vaxt keçirmişdik.
Asya Ayana baxaraq göz vurdu. O deyesen, söhbetin kimden getdiyini başa düşmüşdü.
-Amma indi burada yoxdurlar. Moskvada yaşayırlar.
-Dayan e,-Asya deyesen gözlediyi cavabı almamışdı,-sen kimden danışırsan?
-Dedim axı tanımazsınız. Anamın refiqesinin oğlaundan.-yene eyni

<< 1 ... 268 269 [270] 271 272 ... 382 >>