baxıb bic-bic gülümsedi. Sevil ise, eksine, ona ters-ters baxıb yeniden eve keçdi. Divara söykenib derinden ah çekdi, gözleri doldu. Çünki o düşündüyü ile reallıqdakı insanın bir olmadığını bilirdi.
Xelil artıq üç gün idi ki, esgerlik mezuniyyetine gelmişdi. Bu üç günde belke otuzuncu defe idi ki, bibisigile gelirdi. Amma Sevil onu görmek bele istemirdi.

Saat on ikiye iyirmi beş deqiqe işleyirdi. Yusif parkda gezişirdi. Birden o, uzaqdan gelen Elini gördü. Eli ona yaxınlaşa:
-Sabahın xeyir, necesen?-deye xeber aldı.
-Salam. Ne sabahın xeyir e? Günortadır.-Yusif üzünü turşutdu.
Onlar yavaş-yavaş gezişmeye başladılar.
-İsmayıla demisen?
-Dedim, işi varmış. Qardaş, o, oxuyan uşaqdır, bize qarışmaz. Hem o hara, biz hara?
-Niye ele deyirsen? Eslinde yaxşı uşaqdır.
-Ne ise e!-Yusif artıq bu haqda danışmaq istemediyini bildirmek üçün elini yelledi.
-Neyleyek indi? Parkda da heç kim yoxdur.
-Sene kimse lazımdır? Temiz havadır, bax, quşlar da cikkildeyir. Fırlanaq bir yarım saat...
-Sonra?-Eli qolundakı saatına baxaraq soruşdu.
-Sonra da qardaş...,-Yusif bir anlıq susdu. Ne deyeceyini bilmedi. Sonra aniden,-gedek Hafize müellimenin binasının yanına.-deye dillendi.
-Yusif,-Eli qaşının birini qaldırıb sual dolu nezerlerle ona baxdı,-yene hansı qızın dalına düşeceksen? Ele bilirsen, bilmirem?
Yusif duruxdu. Elinin bele duyuq düşmesinden qorxuya düşerek:
-Ne qız e?! Hansı qız?!-deye soruşdu.
-Bilmirem guya o binaya niye gedirsen? Teze qız o binada qalır, sen de guya Sevincin dalınca gedirsen ki, qızı sene düzeltsin. Sencanı, özünü yorma, Sevinc daha sene kömek elemeyecek.
Yusif heyret içinde idi. Elinin bele düşünmesi yaxşı idi. O, öz-özüne gülümsedi. Lakin Elinin növbeti cümlesi onun ehvalını yeniden pozdu.
-He de, Sevinc!-Eli birden-bire elini-eline vurdu.-Ay daa, men bunu niye fikirleşmemişem?
-Ne Sevinc?!
-O Sevinc. Ay seni Yusif! Demeli o qız heç o binada qalmırmış, Sevinc imiş.
-Yoox! Senin başın xarabdır?-Yusif çıxılmaz veziyyetde

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 382 >>