gözleyirdin?
-Ne isteyirsen menden? Niye çıxmısan qabağıma?
-Danışmaq isteyirem.-qarşısındakı bayaqkından ferqli sakit ses tonu ile dedi.
-Danışmaq?-Xatire müellime etrafına boylandı. Sonra kinaye ile-Merce girdiyin dostların da buralardadır? Hanı, harada gizlenibler? Bu defe mercin mebleği ne qederdir?-deye soruşdu.
-Xatire, Xatire! Heç bir merc yoxdur. Men sene elediklerime göre peşmanam. Bunun cezasını da çekirem.-o sol ayağını gösterdi. Ayağı protez idi.-Başa düşmüşem ki, özüm öz taleyimle oynamışam.
-Mene nağıl danışma! Çünki men daha senin nağıllarına inanacaq yaşda ve ağılda deyilem.
-Bele nifret eleyirsen mene?
-Nifret?-Xatire müellime kinaye ile gülümsündü.-Sen heç menim nifretime de layiq deyilsen.
-Üzr isteyirem! Min defe, milyon defe! Onda uşaq idim, elediklerimin menasını başa düşmürdüm. Cemi on yeddi yaşım var idi ve ele bilirdim ki, düz eleyirem
-Mence sen heç deyişmemisen. Ele indi de ele bilirsen ki, düz eleyirsen.
-Amma sen deyişmisen,-oğlan saf tebessümle onu süzüb,-daha gözel olmusan.-dedi.
Bu söz Xatire müellimenin qelbini titretse de ciddiliyini pozmadı. İllerdir diline getirmeye qorxduğu adı çekdi.
-Ülvi, el çek menden!
Oğlan heç ne demedi. Gözleri onun üzünde idi. Bir müddet her ikisi susdu.
Onlardan beş-on addım aralıda bir telefona zeng geldi.
-Nedi?
-Mendeleyev, haradasan? Tek çatdıra bilmirem axı.
-Gelilem de. İşim va!-deyib telefonu söndürdü.
Dükana qardaşına kömeye geden Xeyal müellim Xatire müellimeni bir oğlanla söhbet eden görüb dayanmışdı. Ne geri qayıda, ne de yanlarından ötüb keçe bilmemişdi.
-Menim işim-gücüm var. Burada seninle itirecek boş vaxtım yoxdur.-deye Xatire müellime yaranmış sükutu pozaraq eli ile onu yana iteledi.
-Get,-deye Ülvi onnu qabağından çekildi,-amma men senden el çekmeyecem!
Xatire müellime heç ne demeden süretle ondan uzaqlaşdı. Yolboyu ağır da olsa olanları bir-bir xatırladı.
“Ülvi hövselesizliyi, davakarlığı, lovğalığı ve deyişken xasiyyeti ile sinifdenki diger oğlanlardan

<< 1 ... 294 295 [296] 297 298 ... 382 >>