günler idi.
İki min doqquzuncu ilin üçüncü günü idi. Seher saat ona on bir deqiqe işleyirdi. Ev telefonuna zeng geldi. desteyi götüren olmadı. Zeng tekrarlandı. Yene götüren olmadı.
-Evde yoxam!-deye Eli yuxulu-yuxlu başını yastığn altına saldı.
Zeng kesildi. Beş-on saniye keçmedi ki, zeng Elinin el telefonuna geldi.
-Eee, qoymayın da sevdiyimizi heç olmasa yuxumuzda da olsa görek.-deyib Eli esebi halda el atıb telefonu çarpayısının altından götürdü. Ekrana baxmadan zengi açdı,-He?!-deye cavab verdi.
-Sabahın xeyir, a bala! Haradasınız?-desteyin o ucundan qadın sesi eşidildi.
-Biiz? Biz burada... siz haradası...eee...Kimdir ki?-Eli yuxulu olduğundan sesi ayırd eleye bilmirdi.
-Bııy, ne tez böyüdün? Melahet xalanı tanımadın?
-He, xala?-Eli yatağında dik atıldı. O, xalasını hele indi tanıya bilmişdi.-Bağışla e, yuxulu idim.
-Mama haradadır? Bayaqdan telefonları dağıdıram, niye açmırsınız?
-Mama smendedir. Hüseyn de...-Hüseynin çarpayısına baxdı. Boş idi.-Yeqin o da oyaqdır. Birce men yatıb qalmışam.
-Ay seni, tenbel! Az yat da. Bu gün-sabah esegr olacaqsan.
-Yox e, xala. Hele esger getmek fikrim yoxdur. Oxuyacam.
-He? Lap yaxşı, a bala. Axır ki, ağıllandın. Allah arzuna çatdırsın.
-Sağol xala. Evdekilere menden salam de, Orxangile.
-Onlar da salam deyirler. Mamana de, eve gelen kimi mene zeng elesin. Onunla işim var.
-Baş üstde, xala. Deyerem.
Eli xalası ile sağollaşıb telefonu yere qoydu. Nedense onunla, ya da onların ailesinden kiminlese danışandan sonra, ya da onlardan söhbet düşende Elinin kefi pozulardı.
Melahet Elinin anasının ekiz tayı idi. Eyni yumurta ekizi olmasalar da eyni günde doğulmuşdular. Onlar eslen göyçaylı idiler. Melahet xala da ele Göyçayda aile quraraq burada yaşayırdı. Bu ekiz bacılar hele uşaqlarını lap kiçik yaşlarında beşik kertmesi elemişdilear. Eli ile Ayanı. Ayan Eliden iki yaş kiçik idi ve bu il doqquzuncu sinifde oxuyurdu. Doxsanıncı illerin evvellerinde-Elinin atası şehid olduğu o ağır müharibe illerinde Meleyke

<< 1 ... 316 317 [318] 319 320 ... 382 >>