deyersen.
-Baş üstde.

Keremin tez-tez çöle boylanmasından narahatlıq keçiren Ayan esebi-esebi o teref-bu terefe gedir, üreyini boşaltmağa adam axtarırdı. Hemin adam da indi arxa pencereye söykenmişdi. Ayan ona yaxınlaşıb, asta, amma acıqlı sesle:
-Bu Kerem de lap eseblerimi pozur,-dedi,-ele bil çölde başı qalıb.
Heç ne başa düşmeyen Eli maraqla bir ona, bir de Kereme baxdı:
-Niye, ne olub ki?
-Eli, indi kimin dersidir?
-Hee, lap yadımdan çıxmışdı. Belke heç ona göre boylanmır?
-Men Keremi tanıyıram. Bunun başqa izahı yoxdur. Bu nedir ee, Kerem, Ülvi,....ufff!
-Ayan, senin bele esebleşmeyinin özünden başqa heç kime ne xeyri, ne de ziyanı yoxdur. Hem sinifdekileri, hem de Xatire müellimeni duyuq salırsan. Sonra da Kerem boynundan atacaq, qalacaq senni üstünde. Ele bilecekler ki,-Eli bunu deyerken çekine-çekine Ayana baxdı,-sen Keremi qısqanırsan?
-Ne?-Ayan cin vurmuştek ona baxdı.-Eli, sen ne danışdığını bilirsen?
-Görürsen ki zarafatı bele xoş deyil. Ona göre de çalış, fikir vermeyesen.
-Belke de düz deyirsen. Amma axır vaxtlar lap başımı itirmişem. İnsan çox sevdiyi, en yaxın bildiyi birine zerer gelmeyini istemez. Men de istemirem, amma elimden Xatire üçün dua elemekden başqa heç ne gelmir.
-Bundan göre şey var? Sen sevdiklerini Allaha emanet eleyirsen. Ona göre de qetiyyen narahat olma.
-Eli,-ayanın üzündeki narahatlıq gülümseme ile evez olunmuşdu,-bilmirem niye, amma men seninle danışanda özümü quştek yüngül hiss eleyirem. Evvel, Xatire müellime haqqında sennile danışmağa ehtiyat eleyirdim, amma yavaş-yavaş görürem ki, yanılmamışam. Sen etibar olunası adamsan. Çox sağol.
-Dee...deeymez. Men neyledim ki?
Bu vaxt Sevinc Ayanı sesledi. Ayan aralandı. Bayaqdan ellerini qızdırıcıya berk-berk sıxan Eli ellerinin yandığını hiss eledi. Tez ellerini qızdırıcdan çekdi. Yanğını iliklerinde hiss eleyirdi. Az qala nefesi kesilirdi. Ellerini yelledikce daha çox yandırırdı. Amma içinde bu hisden daha güclü xoşbexlik duyğusu davar idi. Sevdiyi insanın

<< 1 ... 325 326 [327] 328 329 ... 382 >>