etibarını qazanmağa başlamışdı.
İki ders keçdi. Xatire müellimenin olan bu iki ders boyunca Kerem gözlerini partadan qaldırmamağa, ona teref baxmamağa çalışırdı. Bu bezilerinin diqetini çekse de sebebini ancaq Eli ile Ayan bilirdi.
Növbeti teneffüsde Sevil yerinde vurnuxur, o teref-bu terefe baxırdı. Onu bele gören Züleyxa :
-Caan, ne olub? Ne axtarırsan?-deye soruşdu.
-Onu. Bayaq sinifde idi axı.
-Hee, onda men neyi yox, kimi axtarırsan demeli idim. Ne olub, qerarını vermisen?
-He. Çox fikirleşdim, onu daha çox gözlede bilmerem. Bu mesele bu gün qurtarmalıdır.
-Yaxşı, ona ne deyeceksen?
-Ne lazımdırsa.
Züleyxa onun ne demek istediyini başa düşdüyünden daha heç ne soruşmadı.
Sevinc sol elini yanağına direyib barmağı ile defterde nese yumrulayırdı. “Eh, deyirdim, heç olmasa, yalanım işe yaraya. Öz qurduğum teleye özüm düşem. Deyirdim heç olamsa, Cavide qarşı nese hiss eleye bilerem. O da böyüdükce daha da eybecerleşib. Axmağam axı, men! Niye vaxtında ona vurulmadım ki! Lap vurulsaydım, ne deyişecekdi? Onnu mütleq Moskavada sevdiyi kimse var ufff, Yusif! Gör meni ne hallara salmısan?!”
-Dost, ay dost,-Yusif qelemle partanı taqqıldatdı,-tarix defterim sende deyil?
Amma bu Sevince tesir elemedi. Ele derin dalmışdı ki...
-Sevinc,-Yusif sesini qaldırdı,-eşitmirsen meni?
Sevinc öz aleminde idi. Yusif hirsle qelemi partanın üstüne tullayıb ayağa qalxdı.
-Yaxşı ki, Moskvadan iki dene qonağı gelib! Buna bax, adam saymır!
Sevinc gec de olsa, Yusifi eşitmişdi. Ona teref baxaraq:
-He, nedir?-deye soruşdu.
-Daha heç ne!-Yusif berk esebleşdiyinden onun qelbini qırmamaq üçün sinifden çıxdı.
Sevinc teeccüble bir Yusifin arxasınca, bir de ona baxan refiqlerine baxıb ne olduğunu xeber aldı.

Sevil evvelce qapıdan çöle boylandı. Dehlizde qaçışan, gezişen, söhbet eleyenlerin arasında İsmayıl göünmürdü:
-İsmayılı axtarırsan?
Sevil Nurayın sesine arxaya döndü. Ona cavab vermeden keçib yerine oturmaq istedi.
-Bayaq aşağıda idi, bufet terefde. Yeqin indi de

<< 1 ... 326 327 [328] 329 330 ... 382 >>