müellime heç ne demese de sadece ona baxaraq başını buladı. Bu tenqidi baxış qarşısında İsmayıl da qızardı. Növbeti qırx beş deqiqe hem Sevil, hem de İsmayıl üçün çox uzun keçdi.
Teneffüsde İsmayıl mimika ile Sevili çöle gelmesini işare eledi. Sevil bir ona, bir Züleyxaya baxa-baxa, bir ayağını çeke-çeke çöle çıxdı. Ara pillekenin başında ürekleri bir-biri üçün atan, amma bir o qeder de utancaq, saf ürekli iki genc aşiq dayanmışdı. Bu pillekenin başı ya böyük bir sevginin, ya da iller boyu qubar bağlaacaq bir yaranın başlanğıcı olacaqdı.
-Eşidirem, Sevil xanım.
-İsmayıl, men çox fikirleşdim. Qerara geldim ki, uzatmağın menası yoxdur.
-Ay sağol, mence de düz fikirleşmisen. He, de görek.
Sevil bir yerden eşitmişdi ki, her hansı bir qerarı demek üçün çox fikirleşmek, gözlemek yaramaz. Bunu aniden etmek lazımdır. Ona göre de fikirleşmeden aniden:
-He.-dedi.
Nehayet, Sevil bunu eledi. Belke sonralar buna göre çox peşman ve ya xoşbext olacaqdı, amma o bunu eledi. “He” İsmayıl çaşqınlıqdan gözlerini bereldib nefesini tutmuşdu. Eşitdiyini anlamağa çalışıraq:
-Men düz eşitdim? Sen “he” dedin?-deye ona baxdı.
-Düz eştdin.
-Men indi sevine bilerem? Yeni, men... sen... yeni biz... yeni sen de meni...?
Sevil utancaq şekilde başını yelledi. Ürkekliyi ve utancaqlığı yanaqlarını da qızartmışdı.
-Bilirdim, men bilirdim. Men heç vaxt yanılmıram. Söz verirem,-her iki eli ile Sevilin çiyinlerinden tutub,-sene söz verirem,-dedi,-seni narahat eleyecek, adına söz getirecek heç bir şey olmayacaq. Aramızda olanlar da mektebden çöle çıxmayacaq. Sinifdekilere de tapşıracam.
-Mence indiden başlasan, yaxşı olar.-deye Sevil çiynindeki elleri işare eledi.
-Yaxşı, bağışla.-deye İsmayıl ellerini çekdi.
Ve bu başlanğıc idi. Ya böyük bir sevginin, ya da peşmançılığın.

Axşam düşürdü. Başları şirin söhbete qarışmış Eleddinle Kenan hazırlıqdan qayıdırdılar. Qefilden arxadan gelen kimse Eleddini yana iteleyib Kenanın yaxasından tutdu ve onu divara yapışdırdı.
-E, küçük, sen

<< 1 ... 328 329 [330] 331 332 ... 382 >>