olsun.
Diger terefden Sevinc Ayanı sesledi:
-Ayan, gedirik, gel!
Yusif ise ne edeceyini bilmirdi.
-Yaxşı da Sevinc. Ne dedim e sene?
-Yene dalaşdınız siz?
-Eli, sencanı bu mene bu mene deyir ki, sen yene qız dalınca düşmüsen. Qurban olu Eli, biz seninle hazırlıq danışmağa getmemişdik?
-He de, Sevinc. Niye ona inanmırsan?
-Men ne deyirem ki? Deyirem sadece menden xahiş eleme sene qız düzeldim. Xatanı menden uzaq ele!-Sevinc son cümleni Yusifin üzüne baxaraq xüsusi eyhamla dedi. Sonra Ayana seslenerek:-Gelirsen Ayan?!-deye qışqırdı.
-He gelirem, gözle. Helelik Eli.
-Sağol.-Eli meyus halda onun arxasınca baxırdı.
Yusif bu defe Ayana yalvarmağa başladı:
-Ayan, qurban olum. Sen ki, meni yaxşı tanıyırsan. Başa sal da onu.
-Ele problem de ondadır ki, seni yaxşı tanıyıram Yusif.
-Ayan!-Sevinc qışqırdı.-Gel de!
-Az geldim de. Ne olub?!
Ayanla Sevinc getdiler.
-Hayy seni! Buna bax e! Sen seher tezden dur düş küçelere ki, ne var, ne var bunu... bu da ki, bele!-Yusif esebi halda Sevincin dalınca deyinirdi. Bu gün heç de onun istediyi kimi başlamamışdı. Lakin onu hele daha nelerin gözlediyinden de xebersiz idi.Hazırlığa geden Leyla, Nuray ve Günay yolda diger sinif yoldaşları Qemerle rastlaşdılar. Söhbet esnasında Leyla Qemerden niye derse gelmediyini xeber aldı, Qemer ise yasları düşdüyünden gele bilmediyini dedi. Onlar belece bir neçe deqiqe söhbet edib ayrıldılar. Qızlar yeniden öz aralarında söhbet ede-ede yollarına davam edirdiler ki, birden Nuray özünden ixtiyarsız:
-A, İsmayıl!-deye sevincek qışqırdı.
Bacısı da ondan ferqli olmayan bir biçimde:
-Hanı, hanı?-deye maraqla o teref- bu terefe boylandı.
-De, gelir.
Onların bu halını gören Leyla başını yellederek onları danladı:
-Qızlar, yaxşı deyil, özünüzü ele alın.
Amma ona mehel qoyan kim idi?!
İsmayıl qızlara yaxınlaşıb onları salamladı. Ekizler özlerini unudub heyranlıqla İsmayıla baxırdılar. Leyla da qızlara başını yelleye-yelleye İsmayılın salamını aldı. İsmayılın haradan gelib hara

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 382 >>