Eyvazın mülayim xasiyyeti ve anlayışlı olmasına göre bunlar da keçer deyib dözürdü. Qefil gelen qonağı Eyvazın ailesi de xoş qarşılamadı, lakin çöle de atmadılar, oğullarının xetrine Hemideni de qebul elemeli oldular. Hemin dövrde Eyvaz Senaye İnstitutunda oxuyurdu. Düzdür, Eyvaz Hemideye ne olursa olsun onu oxudacağına söz vermişdi. Lakin sonralar artan aile yükü, atasının qefil ölümü, aile üzvlerinin sayının artması ve en sonda da başlayan müharibe ona bu sözünün üstünde durmağa imkan vermedi. İller keçdi, aile böyüdü, verilen söz de unuduldu. Aile de pis dolanmırdı. Hemide artıq yavaş-yavaş rahat nefes almağa başlamışdı ki, qefil xestelik Eyvazı onun elinden aldı. Hemidenin qara günleri ise bundan sonra başladı. Natamam orta tehsilli Hemide başına-gözüne döye-döye şeher yerinde üç uşaqla tek-tenha qaldı. İndi o, heqiqeten de peşman olmuşdu. Ağılsızlığının cezasını da teessüf ki, özü ile beraber övladları da çekirdi. Lakin en pisi de o idi ki, öz sehvinin övladlarında tekrarlanmamağına, onları oxutmağa çalışsa da buna gücü çatmırdı. Böyük oğlu Hemid doqquzuncu sinifden çıxaraq orada-burada çörek pulu qazanmağa başladı. O esgerliye gedenden sonra yük ortancılı-Rehimin çiyinlerine düşdü. O da tehsilini tamamlaya bilmedi. Son ümidi sonbeşiyi Elnare idi ki, onu da oxuda bileceyinden emin deyildi.
Ayan mekteb şekillerini qabağına töküb bir-bir baxırdı. her şekil bir xatire, her şekil keçmişin bir anı. İller ne tez ötüb keçdi? Sona ne az qalıb? Vaxtdır telesen, ya onlardır yerlerinde sayan? Şekillere baxdıqca kederlenir, göleri dolurdu. Növbeti şekil. Birinci sinfin son zenginde çekilmişdi. Şekildeki qara gözlü balaca qızın ağladığı açıq-aydın bilinirdi. Ayan o günü xatırladı
“Hemin gün on birinciler kimi birinciler de heyecanlı idiler. Hamının üzünde tebessüm ve keder var idi.Lakin sinif yoldaşlarından ferqli olaraq Ayanın heç kefi yox idi. Durmadan ağlayır, anasının yanına qısılırdı. Çünki onu seçen on birinci-Nigar son zenge gele bilmemişdi ve Ayan da diger

<< 1 ... 333 334 [335] 336 337 ... 382 >>