uşaqlar kimi hediyye ala bilmeyecekdi. Ne anası, ne Xatire, ne de Necibe müellime onu ovuda bilmirdiler. Eli hediyyeli diger uşaqları görüb daha da pis olmasın deye Necibe müelime onu sinfe aparmaq qerarına geldi. necibe müellime ile Dilşad xala bele qarara geldiler ki, Necibe müellime sinfi başqa müellimeye ve valideynlere tapşırıb Ayanı sinfe aparacaq, Dilşad xala ise hemin müddetde Ayan üçün hediyye almağa gedecekdi. Necibe müellime Ayanın elinden tutub dehlizle gedirdi ki, müellim yoldaşı onu söhbete tutdu. Bir-neçe deqiqe başı söhbete qarışan Necibe müellime onun sağollaşıb ayrılanda yanında Ayanı görmeyib telaşlandı. Geri qayıdaraq onu axtarmağa başladı. Birden dehlizin çıxıxşında, sağ terefde iki uşağın söhbet elediyini gördü:
-Yoox, istemirem,-Ayan ona uzadılan yumşaq oyuncağı eli ile geri iteledi,-bunu sene veribler.
-Men de sene verirem. Götür.-deye Eli yeniden hediyyesini ona uzatdı.
-Yooox, istemirem. Men öz hediyyemi isteyirem.
-Bax, götürmesen, senden küsecem. Bunu da aparıb zibilliye atacam.
-Anan hirslener axı. Atma.
-Onda sen de götür. Ne olar?
-Yaxşı,-deye Ayan balaca yaşımtıl dovşanı ondan aldı,-çox sağol.
-Sen de sağol. Bax, bunu atma ha. Senden soruşsalar de ki, de o qız alıb. Yaxşı?
-Yaxşı.-deye Ayan gülümsedi.
Necibe müellime onlara yaxınlaşdı. Gülümseyerek elini Elinin başına çekdi.
-Aferin Eli. Sen sinif yoldaşına çox yaxşı destek oldun. Aferin sene.
Balaca Eli utandığından qıpqırmızı qızardı. Ayan ise xoşbext idi.”
Ayan başını qaldırıb şakfın üstünde baxdı. Cığcığa kloka bükülmüş balaca yaşıl dovşan artıq on birinci il idi ki, onun en sevimli hediyyesi idi. Ayanın içinde hemişekinden ferqli qeribe bir hiss oyandı. Amma bu hissin hediyye, ya da onu veren insanla bağlı olduğunu ayır ede bilmedi.
“Rayal”da işi biten Xeyal müellim qardaşı ile sağollaşıb qapıdan çıxdı. Pillekenin eteyine çatırdı ki, oradan keçen Xatire müellime ile rastlaşdı. Bu onun üçün gözel tesadüf idi. Salamlaşdılar. Söhbet eleye-eleye bir xeyli getmişdiler

<< 1 ... 334 335 [336] 337 338 ... 382 >>