bilmirdi. Ele özü de ona göre çox narahat idi.
Geldiyi iki günde evdekileri zara getiren Kamran artıq İsmayılın canına düşmüşdü:
-Qadan alım, emoğlu, emimle danışsan ne olajax ki?! De ki, Kamran ciddi uşaqdır dana, onda alınar.
-Sensen ciddi? Aye, sen o boyda podpolkovniki biabr elemek isteyirsen? Vabşe, ne düşmüsen e dalımca? Qayıt, get eve.
-Bes men ne qayırım? Emim herbiçidir, amma maa bir kömek elemir. Eger men herbiçi olmaq isteyiremse burada pis ne var ki? Ne olar, emimle danış da.
-Qurban olum, Kamo, emini tanıyırsan, eger o yox deyirse, onun sözünün qabağına heç kim söz qoya bilmez. Meni gecikdirme, qayıt get eve.
-Nç, nç, nç. Gözünden gelsin, uşaq vaxtı senin üçün hinden oğurladığım yumurtalar, burnundan gile-gile tökülsün, nenemden gizli sene getirdiyim qaymaqlı süd. Sonra da neneme men döyülürdüm dana. Nankor!-Kamran yolun ortasında ellerini beline qoyub deyinirdi.-Hele tövleden gizlin oğurlayıb neçe defe üstünden yıxıldığın köhleni demirem.
-Aye, yaxşı,-İsmayıl etrafa boylanaraq,-yeri deyil! Sonra azca fikirleşib,-yaxşı, dedemle bir de danışaram. Amma bax bu axırıncı olacaq ha!-dedi.
-Bir denesen de. Men deyirem dana, bu nesilde senin kimi ağıllı, yaraşıqlı ikinci bir oğul yoxdur.
-Yaxşı, yaltaqlanma! Qayıt eve.
-Ne eve? Ağabajı tapşırmadı, çörek al deye? Sen get, gejikersen.
-Gejikme...eee, gecikmerem. Gel, seni tek qoya bilmerem. Yene de satıcı ile dalaşarsan.
Onlar beş-altı addım gedib bir dükanın qabağına çatıdlar. İçeri girecekdiler ki, dükanın qapısı açıldı ve elinde kiçik zenbil olan deniz gözlü, ürkek baxışlı bir gözel qabaqlarına çıxdı. İsmayıl Sevili görcek heyecanlandı. Sevil de özünü itirdi.
-Sevil, sen burada neyleyirsen?-deye İsmayıl verile bilecek en şablon sualı verdi.
-Meen? Heç, eve produkt lazım idi, onları alırdım.
-Bes niye teksen? Bacın hanı?
-O işdedir. Ne olub ki?-Sevil menalı-menalı ona baxdı.
-Heeç, prosto deyirdim ki, tek gezme.
-Tek deyilem ki.-deye Sevil boynundakına işare eledi.
İsmayıl gülümsedi.

<< 1 ... 336 337 [338] 339 340 ... 382 >>