Bayaqdan onları izleyen Kamran Sevilin de eşide bileceyi sesle:
-İsmayıl, ağabajı budur?-deye soruşdu.
Kamranı tamam unudan İsmayıl bir anlıq duruxdu. Sevilin yanında ona ne deyeceyini bilmedi.
-Ne?-deye Sevil çaşqınlıqla bir İsmayıla, bir de Kamrana baxdı.-Ağabacı nedir?
-Heeç, ağabacı böyük bacı demedir. Türklerde abla var e, onun kimi.
-Guya, Gencelidir de dana. Ağabajının ne olduğunu bilmir.-İsmayılın ters-ters ona baxdığını görüb-Ele de vacib deyil. Görürem ki, İsmayıl bizi tanış elemeyecek. Men İsmayılın emisi oğluyam, Kamran.-deye o tanış olmaq üçün elini uzatdı. İsmayıl yene ters-ters ona baxırdı. Sevil de teeccüble bir İsmayıla, bir de Kamrana baxırdı. Kamran hereketinin yersiz olduğunu görüb elini geri çekdi.
-He, emoğlumdur. Bir hefte bizde qalacaq.-İsmayıl bezmiş halda Sevile onu işare eleyib dedi.
-Lap yaxşı. Men gedim.-deye Sevil sağollaşıb aralandı.
-He get, helelik.-İsmayıl onun arxasınca baxırdı.
-Aye, bes gejikirdin? Ağabajını gören kimi yaddan çıxdı her şey?
-Sen dayan hele, bu ağabacı söhbetini seninle hele sonra eleyecem.-gözünü Sevilden çekib Kamranın başına vurdu.-Keç, görüm.-eye onu dükanın içine doğru iteledi.Növbeti ders heftesinin ikinci günü idi. Axşamdan başlayan qar sehere qeder davam elemiş, yolu-izi ağ yorğanlaa örtmüşdü. Hava soyuq olsa bele qarın gözelliyi insana soyuğu unutdururdu. Anasının tenbehi ile altdan-üstden qıfıllanan Yusif pilleleri enib üçüncü mertebeye yaxınlaşırdı ki, Sevincgilin qapısı açıldı. Sevinc de anası ile mübahise eleyirdi.
-Yaxşı da, ana! Daha ne geyinim? Nefes ala bilmirem!
-Az danış! Nefes ala bilmir! Qrip olanda nefes ala bilmeyeceksen, ona sene deyecem.
-Sabahınız xeyir, Xaver xala.-Yusif sonra üzünü dostuna tutdu.-Dost, ananı niye incidirsen?
-Pah, mene deyene bax! Özü anasını heç incitmeyib axı. Nuride xala seni atırdı e, övladlıqdan.
-Sevinc!-anası ters-ters on baxdı.-Yaxşı!
Yusif daha heç ne demeyib meyus halda aşağı düşdü. Xaver xala ise yene de onu acıladığı üçün qızına

<< 1 ... 337 338 [339] 340 341 ... 382 >>