acıqlandı. Ana-bala bir xeyli mübahise eledikden sonra Sevinc anası ile sağollaşıb pilleleri düşmeye başladı. Birinci mertebeye çatanda dostunu blokun ağzında görüb duruxdu. Göresen, Yusif onun sonrakı dediklerini eşitmişdi?
-Sen niye getmemisen?
-Ne bilim,-deye Yusif çiyinlerini çekdi,-adımı dost qoymuşamsa seni qoyub getmemeliyem.
Yusif onun dediklerini eşitmişdi. Sevinc pert olsa da özünü o yerlere qoymayıb:
Ne ise dost, seninle dalaşası halım yoxdur.-deyib süretle blokdan çıxdı. Ayağını çöle qoymuşdu ki,- aaayyyy!-deye sürüşüb yere deydi.
Sevinc!-Yusif telaşla ona yaxınlaşıb yerden qaldırdı. Sonra kinaye ile-Ne oldu, mene acıq eleyende bilmirdin axırı belee olacaq?-dedi.
-Uff! Sen de fürsetden istifade eleyib acıq çıx. Burax, özüm gederem.-deyib yeniden addım atmaq isteyirdi ki, yeniden sendeledi. Yene yıxılacaqdı.-Ayy! eee, bu nedir e?!
-Bilmezsen qedrimi.-Yusif yeniden onun qolundan yapışdı. Diger eli ile eyilib Sevincin yere düşmüş çantasını götürdü.-Mene söz çatdıracağına ayağının altına bax.
Sevinc küseyen balaca uşaqlartek qaşlarını çatıb dodaqlarını büzdü. Çantanı ondan götürdü. Hava külekli idi ve yerdeki qarı sovurub adamın üzüne vururdu. Beş-on addımdan o terefi görünmürdü.
-Qoluma gir.
-Ne?
-Eşitmedin?
-Yox, lazım deyil. Özüm de gede bilerem.
-Gördüm nece gedirsen. Yene yıxılacaqsan. Demeirem ki, tut elimden, qoluma gir, yavaş-yavaş gedek.
-Yox e, dost. Söz-söhbet hele teze qurtarıb. Görüb-eleyen olar.
-Ay qız. Bu havada, bu saatda kim görecek? Beş metrden o yanı görünmür. Hem de ki, milet başını salıb yorğaının altına. Narahat olma.
-Yaxşı, daha sensen.-deyib Sevinc onun qolundan tutdu. Bu ne heyecan idi?
-Az qorxma,-Yusif ona göz vurdu.-Djavid buradalarda deyil.
-Ne olsun. Yerin de qulağı var.-Sevinc de guya ele buna göre narahatmıştek dillendi.
-O qulaqları da keserem, sene söz deyenin dilini de.
Bayaqdan başını aşağı eyib geden Sevinc heyretle Yusife baxdı. Üzüne deyib yanıdran qar deneleri vecine bele deyildi. Bu sözler

<< 1 ... 338 339 [340] 341 342 ... 382 >>