Yusifin dediyi kimi.
-Nedir, deyirsiniz, eyni adamdır?-deye Eli teeccüble onlara baxdı.
-Ne bilim, vallah?-Yusif birden pillekenleri düşen Sevinci gördü-Şşş, Sevinc gelir, söhbeti bağlayın.
Teneffüsde Sevil elleri qoynnuda durub İsmayılın gelmeyini gözleyirdi. Kemale müellimenin yarımqrupu iki-iki, üç-üç sinfe girirdiler. İsmayıl Sevili qapıda görüb:
-Salam, burada niye dayanmısan?-deye xeber aldı.
-Sözüm var! Çöle gel!-deye onu yana çeken Sevil qaşlarını çatıb acıqlı-acıqlı-Sen axı mene söz vermişdin, İsmayıl. Niye emel elemirsen?-deye soruşdu.
-Ne söz? Neye emel elememişem?
-Yaxşı da, özünü bilmemezliye vurna! Axı men sene inanmışdım.
-Ay güneşim, deyeceksen ne olub? Axı nmen heç ne başa düşmürem.
-Seher gelende niye arxamca düşümüşdün? Sene göre bilmedim o yolu nece geldim?
-Meeen?-İsmayıl teeccüble özünü gösterdi.
-İsmayıl, özünü bilmemezliye vurma. Boynuna al ki, o sen idin.
-Vallah men deyildim. Men seni mektebde göreceyemse niye arxanca düşüm? Gücle sevgini qazanmışam, niye itirim?
-Düz deyirsen,-Sevil biraz düşünüb dedi,-bağışla, sene ianmamışdım. Hem qar yağırdı, hem de qorxudan dönün arxaya baxa bilmedim ki, gelen kimdir. İlk ağlıma gelen de sen oldun.
-Axırıncı cümleni demeseydin, seni bağışlamayacaqdım.
-Ne?-Sevil kinaye ile qaşlarını çatıb ona baxdı.
-Yaxşı ki, ağlına gelen ilk adamın men oludğumu dedin.
-Pah, men onu sözün gelişi dedim.
-İnanmıram!
-İnanma! İşim-gücüm qurtarıb bunu fikirleşecem. Sarı!-Sevil eda ie ona göz süzdürüb aralandı.
İsmayıl onun arxasınca baxıb gülümseyirdi. Birden Sevilin dediklerini bir de öz-özlüyünde götür-qoy eledi. Telaşla qaşlarını çatdı. Sevilin arxasınca düşen kim idi? Eyni hadise bu Yusifgilin, hem de Kenangilin başına gelmişdi. Yox, bu qeder tesadüf ola bilmez.
Evden hele indi gelen Mehdi dehlizde pencerenin qabağına toplaşıb söhbet eleyen sinif yoldaşlarını görüb yaxınlaşdı:
-Ne olub? Mehlemizin qeybetcil arvadları kimi kimin torbasını tikirsiniz?
-Ne qeybet e? Qeybetlik halımız

<< 1 ... 340 341 [342] 343 344 ... 382 >>