acığından Sevinc üzünü turşudaraq:
-Elayam! Heç bele ela olmamışdım. Senin başın xarabdır?! Görmürsen?!-deye onu acıladı.
-Ne olub ee? Ele bil men yıxmışam seni.-Sevincin qolundan tutan Yusif onu qaldırmaq istedi. Lakin Sevinc ters idi.
-Çekil! Özüm duraram!-deye qolunu kenara dartdı.
-Yaxşı, dur!-deyerek onun qolunu buraxdı.
Sevinc qalxmaq istese de sol ayağında ağrı hiss etdi ve yeniden oturdu. Dostu onu bele görüb kinaye ile:
-Ne bilmişdin? Dur da indi!-dedi.
Sevinc ona ters-ters baxdı, qaxmaq üçün növbeti defe cehd eledi ve bu defe ayaq üstde dayana bildi. Lakin üzündeki ağrı hissi qalmaqda idi. yusif de onun üçün narahat idi.
-Bele halda hara gedirsen?
-Men yaxşıyam, narahat olma.-deyib Sevinc bir neçe pille düşdü.
-Dost, men özüme göre orada deyildim.
Sevinc Yusifin bu ani etirafına mehel qoymadan bir neçe pille de düşdü.
-İnanmırsan mene?
-Eliye göre orada idin?
-Ne?-Yusif bu sualı gözlemirdi.
-Özüne göre orada deyildinse, Eliye göre orada idin.-Sevinc geri dönerek maraqla onun üzüne baxdı. Yusif ise dinmirdi. Sevinc bayaqkından ferqli yumşaq ses tonuyla sözüne davam eledi.-Men sene inanıram, dost. Sen de mene inanırsansa düzünü de. Eli Ayan üçün gelmişdi ora?
Yusif artıq tamamile çaş-baş qalmış, dostuna ne cavab vereceyini bilmirdi.
-Eee, şey, yox...hee..
-Yaxşı da Yusif! Menden gizledirsiniz? Men ayın on beşinden bu yana Eliye fikir verirem. O, emelli-başlı özünü ele verir. Ayanı görende ne hala düşür, guya görmürem?
Sevincin bu etirafı Yusifi biraz rahatlaşdırdı. Düşündü ki, ondan gizletmeyin menası yoxdur.
-Bilirsen Sevinc, eslinde men de bunu hiss elemişdim. Amma bu gün parkda ele şerait yaratdım ki, özü etiraf elesin. Amma men ona söz vermişem ki, xüsusile sene demeyim. Axı sen Ayanın padruqasısan.
Sevinc gülümseyerek Yuisfe göz vurdu:
-Sen mene nese dedin? Yox! Qurtardı da! Ayana göre narahat olma. Eger deseydim, bu güne qeder deyerdim. Hem qorxma dost, seni satmaram.
-Çox sağol, dost! Barışdıq?
-Küsmüşdük ki?!-deye Sevinc

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 382 >>