istemirsense...
-Yox müellime, o ne sözdür? Gelirem.-Eli onun sözünü ağzında qoyub sevincek yığışmağa başladı.
Elinin bu sevincekliyinin sebebini bilen de, bilmeyen de bir-birine baxır, pıçıldaşırdı. Nehayet, Aygün müellime Eli ile Ayanı da götürüb akt zalına yollandı. Burada emelli-başlı hereketlilik var idi. Çıxışına, roluna hazırlaşan kim, tarını sinesine sıxıb sarı simleri ağladan kim, dekorasiyanı quran kim... Bunlar Ayanı daha da heyecandırdı. Özünü Eliye yaxın tutaraq:
-Eli, men qorxuram e. Deyesen, ezberleye bilmeyeceyem.-deye narahatlıqla dedi.
-Yox, bunu ağlından çıxar. Kinoda deyir e, qorxma, men seninleyem. Bax, men de indi buradayam, sene kömek eleyeceyem.-Eli bunları deyerken elini onun eline toxundurdu.
-Sen şeiri yazmayacaqdın?-tez elini yana çeken Ayan maraqla ona baxdı.
-He,-Eli özünü yığışdırıb etrafa boylandı,-yaxşısı budur, çöle çıxaq. Pencerenin qabağında yazaram.
Onlar çöle çıxdılar. Defteri penecerenin artırmasına qoyub ikinci bendi yazan Eli birden duruxdu:
-Ayan, deyesen, üçüncü bend yadımdan çıxdı.
-Zarafat eleyirsen? Yadımdan çıxdı, nedir?
Eli yumruğunu düyünleyib yüngülce başına vura-vura:
-He, he, sonra ne idi?-deyirdi.-Uff, yadımdan çıxmağa vaxt tapdı.
-Yaxşı, başına ele vurma.-Ayan bunun qarşısını almaq üçün onun elini tutub kenara çekdi.
Eli yumduğu gözlerini açmaq istemirdi. Ele bildi ki, gözlerini açsa Ayanın elini elinde görmeyecek. İçine ifadeolunmaz bir rahatlıq geldi. Ayan ise hereketinin ferqine varıb elini çekmek isteyirdi ki, Eli:
-Dayan,-deye onun elinden daha möhkem yapışdı,-şşş, deyesen yadıma düşür.-gözlerini açıb Ayana baxmadan şeirini son bendini de yazdı.
Teneffüsde Sevinc dostunun qolundan dartıb akt zalına gedib Ayangile baxaq deye yalvarırdı. Öz növbesinde Yusif de onunla razılaşmır, sene daha vacib söz deyeceyem deyirdi. İsmayıl ise Sevilin yanında oturub Sevilin foyedeki resmini terifleyir, Sevil ise elediyi gzili kömeye göre ona minnetdarlıq eleyirdi. Belece hamının başı söhbete qarışmışdı. Tek

<< 1 ... 365 366 [367] 368 369 ... 382 >>