isteyirem.
-Memar? Maraqlı senetdir. İnşallah olarsan.
-Teşekkür eleyirem, müellime.
-El qabiliyyetin var? Bax bizim Sevilimiz çox gözel resmler çekir.
İsmayıl evvel qaçaraq nezerlerle Sevile teref baxdı. Sonra biraz özünden razı terzde:
-Beli, bele pis çekmirem, müellime,-dedi,-az-çox bacarıram.
-Lap yaxşı. Eyleş!Teneffüsde Sevil ağ vereqde nese çekirdi. İsmayıl ise onunla danışa bilmek üçün behane gezirdi. Uzaqdan onun şekil çekdiyini görüb yaxınlaşdı.
-Ağlayan Güneş?-aniden bu sualı verdi.
-Ne?-Sevil diksindi ve sonra vereqine baxıb gülümsedi.
-Biz görmüşük axı Güneş hemişe gülür.
-Güneş bizden çox uzaqdadır, elçatmazdır ve ele bilirik ki, o hemişe gülür. Eslinde o da ağlayırmış.
-Nece? Başa düşmedim.-İsmayıl teeccüble qaşlarını çatdı.
-Güneş simvolikdir. Bize tanımadığımız insanlar uzaqdan hemişe gülerüz, derdsiz görünürler. Amma bilirsen ki, derdsiz adam yoxdur. Amma tanıdıqca onların da derdini, ezablarını görmüş oluruq.
-Hmm bele.-İsmayıl maraqla dodaqlarını büzdü.- Demeli, buradakı Güneş sensen?
-Nece?
-Uzaqdan gülerüz görünürsen. Amma yaxından üzüne baxanda görürem ki, sen de ağlayırsan.
Sevil başını aşağı saldı.
-Adım İsmayıldır.-İsmayıl tanışlıq üçün elini uzatdı.
-Bilirem,-dedi Sevil,-menim de adım Sevildir.
-Bilirem.-İsmayıl elini cibine saldı.
-Haradan?
-Sen menim adımı haradan bilirsense.

Sevincle Ayan pencereye söykenib söhbet edirdiler. Eli de guya pencereden baxırmış kimi onlara qulaq asırdı.
-He Ayan, bayaq söhbetimiz yarımçıq qaldı. Deyirsen bu gün gelir he?
-Hmm inan ele heyecanlanıram ki...
-Caan, onu ele çox isteyirsen?
-Hem de nece? O menim her şeyimdir. İnan ele mehriban, ele semimidir ki.
-Bax, qısqanıram haa.
-Qarışdırma Sevinc. O paxıllıqdır.
-Ne ise.. Her ikisi eyni mena verir. Sizde qalacaq?
-Yoox! Qonşuluqda öz evleri var. Hem de dedi ki, sizde qalmağım yaxşı çıxmaz.
Bayaqdan beri bu söhbete qulaq asan Eli axırıncı sözden daha da telaşlandı. Canına üşütme düşdü. Sevinc onu görüb:
-Elişka, pencereden

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 382 >>