onun niye bele elediyini başa düşmeyen Züleyxa:
-Caaan, ne olub sene?-deye soruşdu.
-Heç ne, darıxmışdım.
Biraz keçmedi ki, onlar çay süfresinin arxasında oturdular. Anası heyetde yun çırpırdı. Xelil de çoxdan getmişdi.
-Yaxşılaşmısan, biraz?
-Bele de Zülü. Amma heç kefim yoxdur. Mektebde ne var, ne yox?
-Caaan. Mektebdir de. Qızlar her gün seni soruşurlar. Ayan, Sevil, Asya, aradabir de Leyla.
-Sağolsunlar. İdman zalına ne olub?
-E heç danışma. Su basıb, bu gün dörd dersden gelmişik.
-Eligil necedir?
Züleyxa bu sualın eslinde niye verildiyini başa düşmüdü.
-He yaxşıdır, İsmayıl da yaxşıdır. Hamı seni soruşur, amma ondan başqa.-Züleyxa sonuncu iki sözü xüsusi eyhamla dedi.
-Men senden Elini soruşuram, İsmayılı yox.
Züleyxa gülerek:
-Men İsmayıl eşitdim caan.
-Zülü!
-Haycan!
-Eleme de bele.-Sevilin sesi titredi.-Onsuz da pisem. Bu Xelil de lap eseblerimi pozur. Yarpız kimi hemişe burnumun dibindedir.-ağlamağa başladı.
-Caan Sevil, bağışla, bilmedim.
Bir anlıq sükut çökdü. Sevil sessiz-sessiz ağlayırdı. Züleyxa ah çekerek öz-özüne dedi:
-Demeli, men de yarpızam. İndi başa düşürem niye bele eleyir. He de, onun menden zehlesi gedir.
Ağlayan Sevil sakitleşib ona qulaq asmağa başladı. Sonra teeccüble soruşdu:
-Kimden danışırsan?
-Heç! Sen tanımazsan.
-Kimdir e o, menim tanımadığım senin ürek sirrin?
Züleyxa ne behane uyduracağını bilmirdi.
-Ne ürek sirri? Yox, ele bir şey deyil.
-Neçe ildir seninle tanışıq, yaxınıq. Amma sen mene onun kim olduğunu demirsen. Bilirem axı biri var.-Sevil artıq öz derdini unudub Züleyxanı sorğu-suala tutmağa başlamışdı.
-Ne deyim e? Onsuz da onun menden zehlesi gedir.-Züleyxa danışa-danışa barmağıyla süfrede daireler çekirdi.
-Qohumdur?
-Yox.
-Tanışdır, ya qonşudur?
-Yox, deyil.
-Onda ya mektebdendir, ya da sinifden.
Züleyxanın rengi qaçdı.
-Yox, heç biri deyil. Vaxtı gelende sene deyeceyem.
-Eh, o vaxt gelseydi.
-Sen özünden danış e. Telefonda dedin ki, evde qalmağına peşman olmusan. Ne olub?
-Heç

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 382 >>