baxaraq:
-Ne olub, yene de? Sesiniz evi götürüb.-deye xeber aldı.
Dilşad xala qızına ters-ters baxaraq:
-Heç ne.-dedi.
-Necesen qızım?-Akif dayı qızının üzünden öpdü.
-Yaxşıyam ata.
-Menim gözel qızım, çay töksün mene?-deye Akif dayı keçib yemek masasında oturdu.
-Baş üstde, ata.
Ayanın anası şeher xestexanasında hekim işleyirdi. Olduqca özünden razı qadın idi. Maddi cehetden özünden aşağı seviyyede olan insanlara ikrahla yanaşırdı. Elinin anası da onunla eyni xestexanada işleyirdi. Elinin anası tibb bacısı idi. Dilşad xalanın qulağına yalan-doğru nelerse çatmışdı. Ona göre de o, qızını Eliden uzaq tutmağa çalışırdı.
Ayanın bacısı Reyhan da anası xasiyyetde idi. Özüne çox fikir veren ve olduqca eqoist biri idi. Tibb Universitetinin üçüncü kursda oxuyurdu.
Ayanın atası-Akif dayı ise onlardan ferqli olaraq biraz yumşaq adam idi. Zahiren sert baxışlar altında eslinde çox yaxşı, anlayışlı bir insan dayanırdı. O, tikinti şirketlerinin birinde briqadir işleyir, işçilere nezaret eleyirdi.
Ayanın kiçik qardaşı Ramin ise yeddinci sinifde oxuyurdu. Olduqca sakit ve ağıllı uşaq idi. Derslerini yaxşı oxuyur, böyüyende teyyareçi olmaq isteyirdi.

İsmayıl elleri başının altında birleşmiş veziyyetde çarpayısında uzanıb qulaqlıqla telefonda mahnıya qulaq asırdı. Bu vaxt bacısı Leyla otağın qapısını açıb onu sesledi:
-İsmayıl, dur gel, yemek yeyirik.
Lakin İsmayıl onu eşitmirdi.
-Ay İsmayıl,-bacısı gelib qulaqlığın birini onun qulağından çıxardı,-eşitmirsen?
-Ne olub ee?-İsmayıl narazılıqla üzünü turşutdu.
-Ne olacaq? Bayaqdan seni çağırıram. Yemek yeyirik. Bax, papa yene hirslenecek.
-Yaxşı, yaxşı, geldim.
Onlar qonaq otağına keçdiler. Anası Dilare xala süfreni hazır elemişdi. Atası Rövşen dayı da hemişeki yerinde-başda oturmuşdu. O, oğlunu görüb:
-Devetname gönderek sene? Haradasan?-deye qaşqabaq tökdü.
İsmayıl keçib yerinde otura-otura sakitce:
-Otaqda idim.-dedi.
-Neyleyirdin, yene komputerin başında idin?
-Yox papa, kitab oxuyurdu.-bacısı ondan

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 382 >>