evvel cavab verdi.
-He, kitab oxuyurdum. Fizika zad.
-İşlerini ele düz-qoş ki, yemek vaxtı camaat seni gözlemesin. Sene göre yemeyi düz altı deqiqe qırx beş saniye gec yeyirik.-Rövşen dayı saatına baxdı.
-Yaxşı da ay Rövşen, uşağı sıxma-boğmaya salma. O, senin esgerin deyil ki. Bura da herbi hisse deyil.-Dilare xala hemişeki kimi aranı sakitleşdirmeye çalışırdı.
-O, menim esgerim deyil, amma sabahın esgeridir. Esger gedende de bele elese meni söyecekler e. Deyecekler kimin oğludur? Polkovnik-leytenant Verdiyevin. Amma tenbeldir.
Dilare xala erinin qolundakı saata baxıb güle-güle:
-Özün uşağı danlayırsan, amma senin bu günkü mühazirene göre de biz yemeyi düz yeddi deqiqe doqquz saniye gec yemeli olduq.-dedi.
Uşaqlar gülüşdüler.
-Buna bax e, buna bax e! Qabağımda o qeder esgerler, zabitler, ne bilim, çavuşlar, leytenantlar tir-tir esir. Amma sözümü bir evdekilere keçire bilmirem.-Rövşen dayı başını bulaya-bulaya yemeyini yemeye başladı.
Dilare xala gülerek uşaqlarına göz vurdu.
İsmayılın atası Rövşen Verdiyev herbiçi idi. Artıq teqaüd yaşı gelse de peşakar ixtisaslı kadr olduğu üçün onu teqaüde çıxmağa qoymamışdılar. Sert, qayda-qanunlu biri olsa da, eyni zamanda ailecanlı idi.
Anası-Dilare xala evdar qadın idi. Eslinde o da ali tehsilli idi. İxtisasca jurnalist idi. İsmayılın atası ile tanış olmamışdan evvel bir neçe il qezetlerin birinde müxbir kimi işlemişdi de. Ancaq aile heyatı qurduqdan sonra işlemeye macal tapmamışdı. Erinin teyinatına göre oradan-oraya, buradan-buraya köçürdüler. Onun bir arzusu da var idi: o da öz evlerinin olması. Hemişe deyir ki, “Öz evimiz olsun, alıb onun penceresine bir perde asım.” Müharibe illerinde eri ile birlikde cebhe bölgesinde de olmuşdu. İlkin tibbi yardımı bildiyinden hem de bir neçe ay cebhe bölgesinde qurulan çadırlarda tibb bacısı kimi de işlemişdi. O, dövrde körpe olan Leyla ile İsmayılı ise ata nenelerinin yanında-Gencede qoymuşdular.
İsmayılın özünden bir yaş böyük bacısı Leyla ali mekteblerin birinde

<< 1 ... 70 71 [72] 73 74 ... 382 >>