qazı söndürdü,-geyin de birini.
Sevinc meyus halda otağına qayıtdı. Beş deqiqe sonra geyinib sevine-sevine çıxdı.
-Ana, bax ne tapmışam.-o, eynindeki yaşıl rengli, yaxalığı, qolları ve eteyi köyneyi xatırladan koftasını gösterdi. Vanna otağına keçib ellerini yudu, yeniden metbexe qayıdıb anasından ne bişirdiyini xeber aldı.
-Gel otur.-anası dolma dolu boşqabı süfreye qoydu.
-Sağol e ana. Adam bele dolmanı qoyub heç hazırlığa geder?-Sevinc dolmanın iyini çeke-çeke süfreye oturdu.
-Tez ye, hazırlığa gecikersen.
-Gecikmerem, hele yarım saat var.
Bir neçe deqiqe keçdi. Sevinc yemeye meşğul, anası da qab-qacağı yuyub-yığışdırmağa. Birden Xaver xalanın ağlına nese geldi, gülümsedi ve sonra Sevince teref baxaraq:
-Bu gün Yusif derse gecikmişdi, he?-deye soruşdu.
-He. Sen haradan bilirsen?
-Ana-balanın sesi seher basmışdı heyeti. Nuride yuxarıdan aşağı qışqırırdı. “Niye yatıb qalmısan? Gece tez yat da!” Yusif de “Ay mama, gir içeri! Camaatı oyatma!” deyirdi.
Bu söze her ikisi güldü.
-He ana. Sen onu sinfe gelende görerdin. Saç-baş, eyin ne günde. Evden nece çıxıbsa...
-Vay-vay. Nurideni ne vaxt görürsen, hal-ehval eleyirsen, ele hey Yusifden gileylenir. “Oxumur! Söze baxmır! Tipdir!” Ne bilim ne. Deyirem ay bacı, pis deye-deye uşağı niye pis eleyirsen? Sözünü başına vura-vura yox, sığallaya-sığallaya de de. Bu deqiqe cavandır, çılğındır, her sözü götürmür. Allaha şükür pis uşaq da deyil. Ağıllı, merifetli. Bir dille dindirirsen, adama min dille cavab verir. Prosto dilini bilen yoxdur.
Anası danışdıqca Sevinc maraqla ona qulaq asır, başıyla onun dediklerini tesdiqleyirdi. Arada bir de saata baxırdı.
Sevinc anasıyla sağollaşıb evden çıxdı. Pillekende Yasemenle qarşılaşdı.
Yasemen Yusifin böyük bacısı idi. Yusifden beş yaş böyük idi. Aileli idi, üç yaşında bir oğlu ve altı aylıq bir qızı var idi. Yoldaşı da öz bibisi oğlu idi. Onlar pillekende görüşdüler.
-Aaa Yasemen? Xoş gelmisen, necesen?
-Salam. Sen necesen?
-Yaxşıyam sağol. Menim sevcilim de

<< 1 ... 80 81 [82] 83 84 ... 382 >>