bele?
-Haızrlığa. Sen meni söhbete tutma e, özünden danış. Dersden niye qaçmışdın?
-Sencanı, uşaq-uşaq danışma.-Kerem üzünü turşutdu.-Qaçmışdım, qaçmışdım da. Ne var ki, burada? Guya, özü heç qaçmayıb?
-Nece rahat insansan? Hele bir deyirsen de.
-Sen qaçmamısan?
-Yox, niye qaçım ki?
-Yaxşı sencanı, ola bilmez!
-Deyirem qaçmamışam da.
Onlar bele mübahise edirdiler ki, içeri otuz beş-qırx yaşlarında, ortaboylu, arıq, saçlarının yarısı ağarmış bir qadın girdi. Onlar özlerini yığışdırdılar. Kerem mehribanlıqla:
-Xoş gelmisiniz, Xalide xala.-dedi.
-Salam, a bala. Necesen oğlum?
-Yaxşıyam xala. Mene göre ne qulluq?
Qadın elindeki kiçik kağız parçasını açdı. Gözleri zeif olduğundan kağızı özüne teref yaxınlaşdırdı.
-Bir kilo pesok, bir kilo qend, yarım kilo düyü, beş dene yumurta, bir paçka da çay. Balaca qara qutular var e, hemişe aldığım, ondan. Bir de hemişe aldığım yarım kilo pendir.
-Baş üstde xala. İndi yığıram.
-Telesme bala, telesme.
Xalide xala maraqla İsmayılı süzdü. Kerem ise güle-güle İsmayıla göz-qaş eleyirdi. Başa düşmeyen İsmayıl teeccüb dolu mimika ile “bu kimdir ki?” deye soruşurdu. Sonra İsmayıl Kereme:
-Ne ise men gedim. Sonra danışarıq, sabah gel ha, derse.-deyib qapıdan çıxmaq istedi.
Kerem onun arxasınca seslendi:
-Hara gedirsen? Pulu kim verecek?
İsmayıl geri qayıtdı:
-Tamam yadımdan çıxmışdı. Ala.
Bayaqdan İsmayılı maraqla süzen Xalide xala Keremden soruşdu:
-Bu da sizinle oxuyur? Tanımadım.
-He xala, bu il gelib. Yaxşı uşaqdır.
-He, lap yaxşı, a bala.
Kerem İsmayıla baxaraq güle-güle:
-Sevilin anasıdır, İsmayıl.-dedi.
-Hee?-İsmayıl özünü itirdi. Sonra üzünü Xalide xalaya tutub-Salam xala, necesiniz?-dedi.-Bağışlayın, bayaq tanımadım.
-Eybi yox, a bala. Haradan tanıyasan? Sen necesen? Derslerin nece gedir?
-Şükür Allaha yaxşıdır.-İsmayıl qızarmışdı.
-Yaxşı olsun. İsmayıl sensen de?
-Beli menem.
-Keçen defe Sevil xestelenende, yağışlı günde, ona penceyini sen vermisen?
İsmayıl duruxaraq Kereme baxdı. Kerem

<< 1 ... 83 84 [85] 86 87 ... 382 >>