eşidirdi. Sakitce onlara yaxınlaşdı. Temkinli, bir o qeder de hirsli sesle:
-Ayıb deyil sizin üçün?-dedi.-Besdir de onun-bunun arxasınca danışdınız! İlin yarısını derse gelmirsiniz, gelende de ki, camaatın qeybetini eleyirsiniz.
Qızlar çaşqınlıqla bir-birilerine baxdılar.
-Kim? Biz?
-Kim qeybet eleyir?
-Besdirin sizcanı. Özünüzü az aktyorluğa qoyun! Seherden danışdıqlarınızın hamısını
eşidirem.
-Sen sehv eşitmisen ezizim.-Günel kinaye ile göz süzdü.-Biz senden danışmırdıq.
-Men de ele bunu deyirdim. Yaxşı boynunuza aldınız menden danışmadığınızı.
Günel özünü itirdi. Qemer hirsle ona göz-qaş eleyirdi. Bu vaxt Nurayla Günay onlara yaxınlaşdı. Nuray soruşdu:
-Ne olub, Leyloş?
-Heç ne qızlar. Siz niye geldiniz?
Günay Qemerle Güneli kinayeli-kinayeli süzerek:
-Ne bilim, dedik birden kömek lazım olar.-dedi.
-Yooox, ne kömek?-Leyla güldü.-Prosto, Günel soruşurdu ki, srağagün müellimler mene qayıb yazıblar, ya yox? Qemer de ki, oğlanların dersden qaçdığı gün men hirslenmişdim e, ona göre mene meslehet gördü ki, her lazımsız adama göre hirslenmeyim.-Leyla bu sözleri Qemerle Günele baxa-baxa xüsusi eyhamla deyirdi.
Onların ikisi de donub qalmışdı. Ne “he”, ne de “yox” deye bilirdiler.
-Yaxşı qızlar,-Leyla kinaye ile gülümseyerek-helelik. Nese lazım olsa, yene men buradayam.-dedi.

Eli kağızda nese qaralayırdı. Arada bir ise “eee, bu da tutmadı.”, “Yox e, bele düz gelmir.” deyerek yazdıqlarını qaralayırdı. Mehdi astaca onun başının üstünden yaxınlaşdı:
-Aha, tutdum! Yene ilham perin gelib, he?
Eli diksindi:
-E, sene min defe dememişem, mene bele hereketler eleme?
Mehdi onu vecine almayaraq:
-Şer yazırsan yene de?-deye soruşdu.
-Yaza bilirem ki.-Eli elindeki kağızı bükdü.
Onları gören İsmayıl da arxadan söhbete qarışdı:
-Bes deyirdiler, bu Eli çox gözel şerler yazır? Men gelenden beri bir defe de olsun senin şer yazdığını, ya oxuduğunu görmemişem.
Mehdi İsmayıla göz vuraraq:
-Bu aralar ilhamla perisi küsüşüb deyesen.-dedi.
İsmayıl arxadan elini

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 382 >>