Elinin çiynine qoydu:
-He de, Eli, de de bir şeir. Bele ezberinde bir şey yoxdur?
Eli bir qeder fikirleşib “var.” dedi. İsmayıl sevincek:
-Oxu onda,-dedi.-ya da danış.
-Yaxşı, daha sensen.
Mehdi üzünü sinfe tutaraq yüksek sesle:
-Uşaqlar, uşaqlar! Bir deqiqe sakit! Sakit!-deye qışqırmağa başladı.
Uşaqlar öz aralarında pıçıldaşmağa başladılar. Hamı öz işini, söz-söhbetini bir kenara qoyub Eliye baxırdı. Telaşlanan Eli Mehdinin penceyinden dartaraq:
-E, neyledin? Hamı mene baxır e.-dedi.-Men bele nece şeir deyeceyem?
-Ne var ki, burada? Ele bil milyonların qabağında çıxış eleyecek. İstemirsen kimse sene baxsın, onda gözünü yum!
Eli gözlerini yumdu. Sinifde derin bir sükut yarandı. Hamı maraqla Elini gözleyirdi.

Derdli qelbim
Seyyah gemi,
Lövber salıb bir sahile
Lakin getmez o sahilden,
O sahil-sen
Sevdim seni.
Sonuncu misranı deyerken Eli özünden ixtiyarsız gözlerini açdı. Gözleri ona diqqetle baxan Ayanın gözlerile toqquşdu. Özünü itirdi. Dili dolaşdı. Ayan da sanki sonuncu misranın ona ünvanlandığını hiss eleyib duruxdu. Gözlerini qaçırdı. Eli birteher özünü toplayıb Ayanın paralelindeki pencereye baxa-baxa şeirine davam eledi:
Bezen küsdüm küleyinden
Bezen susdum
Şimşeyine,
Amma yene
Sevdim seni.
“Üreyime hediyyesen.”
Bir gün açıb bunu desem
İncime ha
Neyleyim men?
Dözmür daha
Derdli ürek
Deyim gerek...
Hekayeni sevirsen sen
Onda oxu hekayemi:
“Derdli qelbim
Seyyah gemi
Lövber salıb bir sahile
Lakin getmez o sahilden
O sahil-sen!
Sevdim seni!”

Eli şeiri danışıb qurtardı. Sinifdeki sükut “Urra!”, “Bravo Eli!”, “Halaldır!”, “Sağol Eli!”, sözlerinin müşayieti ile alqışlarla evez olundu.
Eli gözlerini pencereden çekdi, ani olaraq Ayana baxdı, Ayan gözlerini qaçırdı. Sinif alqış sesleri ile gurlayırdı, amma indi Eli üçün sadece sessizlik var idi. Çünki tekce Ayan sessizce dayanmışdı.
-Halaldır Eliye. Ne gözel şeirdir!-sağa çevrilen Sevinc Yusifin baxışları ile qarşılaşdı. Yusifin gözleri dolmuşdu. Sevinc ilk defe idi ki,

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 382 >>