Yusife baxdı.
-Ne?! Zarafat eleyirsen?
-Yusif, zarafat elemir. O, heqiqeten de müellimedir. Azade müellimenin yerine gelib. Azerbaycan dili ve Edebiyyat, Xatire müellime.-Ayan Yusife her şeyi izah eledi.
Yusif ele çaşqın halda idi ki, bilmirdi ne desin.
-Bağışlayın, sizcanı bağışlayın, müellime. Vallah ele bildim teze gelen sizsiniz.
-Eybi yox, olan şeydir. Keç eyleş.-Xatire müellime mehribanlıqla güldü.
Eli bayaqkının evezi olaraq Sevinci sesledi:
-Heyyy, Sevinc!
-Hee, nedir?
-Gözün aydın.
Yusif gelib öz yerinde-Sevincin yanında oturdu. Sevinc qaş-qabaq töküb oturmuşdu.
-Salam dost.
Sevincden ses çıxmadı.
-Salam dedim.
Sevinc yene dinmedi.
-Küsmüşük?
-Yoox, men kimem ki, senden küsüm? Men ümumiyyetle senin üçün kimem ki?
-Dostumsan.
-Yox Yusif. Aradüzeldenem. Qızlarla aran yaxşı olanda dostun, pis olanda heç kim!
-Bilirem keçen defe sene çox pis davrandım. Üzr isteyirem, Sevinc. Barışdıq?
-Yusif, ne olar, bir de meni danışdırma!

Bu söhbetden bir neçe gün keçdi. Amma bu bir neçe günde Yusif ne etdise Sevinc onunla barışmadı. Özüne göre Sevinc de haqlı idi. O, Yusifi özüne çox yaxın bilirdi. Qonşudan, sinif yoldaşından daha yaxın. Buna öz aleminde “dostluq” deyirdi. Yusif de Sevince qarşı eyni idi. Amma her seferinde onu incitmeyi, qelbini qırmağı bacarırdı. Yusif mektebde hansı qızı beyendise, sevdise mütleq Sevinci “elçi” gönderirdi. Sevinc de dostunun sözünü yere salmayıb qızla onun arasını düzeldirdi. 3 ay, 5 ay, 1 il gezib-dolaşdıqdan, guya “sevgili” olduqdan sonra dalaşıb ayrılırdı qızdan. “Senin caladığın bundan artıq olmayacaq ki!” deyib bütün hirsini de Sevincden çıxırdı. Amma Yusif hele de onu heqiqeten sevenin kim olduğunu bilmirdi. Özü de öz içinde hiss etdiklerinin ne olduğunu. Belke de hislerinin adını düz qoymamışdı.Ayın 18-i idi. Saat 8-e yaxınlaşırdı. Şagirdler heyetde sıra ile düzülmüşdüler. İsmayıl söhbet eden Seville Züleyxaya yaxınlaşdı. Elinde resm defteri var idi. Qızları salamladı. Sonra çekine-çekine Sevile:
-Sevil,

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 382 >>