yavaşca yere oturdu.
Bu Ayanı daha da telaşlandırdı. İsmayıl birteher onu sakitleşdirib elile Elinin qaşının üstünü yoxladı:
-Elini çek, baxım. Uff, ne deyib bura?
-Heç ne.-deye onun elini yana iteledi.
Lakin Taleh özünü saxlaya bilmeyib:
-Daş deyib.-deye dillendi.
Daha da telaşlanan Ayan bu defe Talehin üstüne düşdü:
-Taleh, ne olub burada?
-Raminle meni sekkizinici sinif uşaqları tökülüşüb döyürdüler. Eli kömeye geldi. Vurub onun da qaşını partlatdılar.
-Ramin, kim idi onlar?!
Talehe baxıb başını bulayan Ramin bacısına dedi:
-Heç kim, ele-bele uşaqlar idi de dalaşırdıq.
-Ne ele-bele uşaqlar? Sen ne gündesen? Üst-başın ne gündedir?
Eli Ayanı sakitleşdirmek üçün özünü ortalığa atdı:
-Ayan, qorxma e biz yaxşıyıq.
Ayan ters-ters Eliye baxaraq hirsini ona tökdü:
-He, en yaxşısı da sensen axı, Eli! Üz-gözünden xeberin var senin?
İsmayıl veziyyeti deyişmek üçün özünü araya atdı:
-E, bes meni çağıra bilmirdin? Neçe ildir karateye gedirem, bir özümü göstererdim de.
Sonra portfelinden yara bantı ve pambıq çıxardı. Eli ağrısını unudub maraqla ona baxırdı.
-E, bu nedir? Lap medsestralara oxşayırsan, bir dene ağ xalatın çatmır.
İsmayıl yarızarafat, yarıciddi ağzını büze-büze:
-Atam deyir ki, müharibe şeraitindeyik, ona göre de hamının yanında bunlar olmalıdır.-dedi.-sonra Ayana seslenerek.-Ayan, gel bu qehremanın yarasını sil, sonra bu yara bantını vurarsan, men o birisine baxım.-dedi.

Ayan Eliye yaxınlaşıb pambıqla onun qaşını temzilemeye başladı. Eli gözlerini yere dikmiş, Ayanın gözlerine baxmağa cesaret etmirdi.Yaraları yüngülvari temizlendikden sonra Ayanla taleh Ramini, İsmayıl ise Elini eve apardı.Oğlunun üz-gözünü bu veziyyetde gören Dilşad xala telaşlanmış, özüne el qatmışdı. Raminin burnuna ve gözüne buz qoya-qoya gah bunu eleyenlerin qarasına deyinir, gah da oğlunu danlayırdı:
-Elleri qırılsın ele! Ay bala, sene min defe dememişem, bu cür uşaqlara baş qoşma?! Niye dinc dayanmırsan?! Neçe nefer idiler?
Ramin ise heç ne olmamış

<< 1 ... 93 94 [95] 96 97 ... 382 >>