sayıram.-deye Yusif ah çekdi.
-Sen beşe qeder saydın besdir de. Biraz istirahet ele.
-He de, menden adam olmaz onsuz da.
-Adam eleyen tapılar, narahat olma. Belke var, sen görmemisen?
-Kimi?
-Sen görmemisense, men haradan bilim?
-Ne ise, sabah derse geleceksen?
-Bilmirem ki. İnanmıram ki, mama bu veziyyetde buraxa?
-Vay, vay. Yazıq Meleyke xala. Ne ise qardaş, seni tutmayım. Get istirahetini ele.
-Yaxşı, çox sağol zengine göre.
-Deymez, helelik.Aradan keçen bir neçe günde Eli olduqca Ayanın gözüne görünmemeye çalışırdı. Çünki Ayan onu her görende özünü günahkar kimi aparır, elediklerine göre döne-döne ona minnetdarlıq edirdi.
Heftenin son günü sinif rehberleri telaş içinde idiler. Çünki növbeti gün “Müellimler günü” idi ve her bir müellimi razı salmaq lazım idi.
İlk ders Azerbaycam dili idi. Jurnalı yazıb qurtaran Xatire müelime qelemi yere qoyub üzünü sinfe tutdu:
-Bu gecikenler, deyesen, gelmeli olmadılar. Qayıb yazaq?-bu vaxt gözü pencereden boylanan Asyaya sataşdı.-Asya hara baxırsan?-soruşdu.
Özünü itiren Asya çaşqınlıqla:
-Heç yere, müellime.-dedi.
Ayan onun qulağına pıçıldayaq kimise görüb-görmediyini xeber aldı. Asya ise kimsenin görünmediyini dedi.
Saatına baxan Xatire müellime:
-Olmaz bele,-deye dillendi. Zengden on beş deqiqe keçib. Mecburam ikisine de qayıb yazam.
-Leyla, bir şey ele.-deye qızlar arxadan pıçıldamağa başladılar.
Nese düşünen Leyla Xatire müellimenin fikrini yayındırmaq üçün ders saatlarını soruşmaq meqsedile onu söhbete tutdu. Ele bu vedede qapı döyüldü. Hamının diqqeti qapıya yöneldi. Xatire müellimenin “Gel” demesinden sonra astaca aralanan qapıdan Yusif başını içeri salıb icaze istedi.
-Gel görüm, ay Yusif. Harada idin?
Yusif qapını tam açıb özünü içeri saldı.
-Bağışlayın müellime, işimiz var idi.
-Bu saatda ne iş?
-Müellime, bir deqiqe,-Yusif çöldekini sesledi,-E, gel içeri.
Kerem elinde bir deste qırmızı qızılgül içeri girdi. Xatire müellime çaşbaş, sinifdekilerin ağzı ise açıq qalmışdı. Yusif Xatire

<< 1 ... 95 96 [97] 98 99 ... 382 >>