müellimenin nese demesini gözlemeden söze başladı.
-Müellime, sinfimizin bir enenesi var, köhne müellimeler de bilir. Her il Müellimler gününde en sevimli müellimemize bir deste qızılgül alırıq. Bu il o şanslı müellime siz oldunuz.
-Biz düşündük ki, müellimeye gülden daha gözel bir hediyye ola bilmez.-Leyla da yerinden dillendi.
Onun ardınca Eli de dillendi:
-Onsuz da digerlerine pul yığılır. O pula birinin imkanı çatır, birinin yox. Heç üreyimizce de olmur. Canderdi, qiymetimizi kesmesinler deye vermeye mecbur oluruq.
-Bizi başa düşen, bize esl insan kimi davranan bir-iki nefer var. Bize biz olduğumuz üçün hörmet eleyen, hörmet güdmeyen (Yusif barmaqlarını bir-birine sürtdü). Biz de onlara öz sevgimizi bele bildiririk.
Xatire müellime heyecan ve heyret içinde idi. Gözleri dolmuşdu.
-Uşaqlar, ne deyeceyimi bilmirem. Belke men heç buna layiq deyildim.
-Layiq olmasaydınız, almazdıq.-bayaqdan elinde gül destesi dayanan Kerem tebessümle onu Xatire müellimeye uzatdı.-Bayramınız mübarek, müellime.
Bir xeyli güllere baxıb fikre dalan Xatire müellime yaşarmış gözlerini silib üzünü sinfe tutdu:
-Meni lap utandırdınız. Heç bilmirem, bu cür hörmete layiq ola bilecek neylemişem. Amma sayenizde bu gün esl müellim xoşbextliyini yaşadım. Menim bir müellimim var idi, o hemişe deyerdi ki, müellime verilecek en böyük hediyye şagirdlerinin sevgisidir. Men de çalışacam sizin bu sevgi ve hörmetinize layiq ola bilim.

Teneffüsde İsmayıl yene de elleri cibinde Sevilin partasının yanında dolanır, onunla danışmaq üçün behane axtarırdı. Nurayla Günay ise paxıllıqla onlara baxaraq, pıçıldaşırdılar. Kerem ise eli çenesinde fikirli-fikirli müellim stoluna baxır, arabir ah çekirdi. Tariel onu bele görüb yaxınlşadı. Zarafatla elini onun çiynine vurdu:
-Ne olub e, dükanın batıb?
Kerem çepeki ona baxsa da heç ne demedi.
-Sesin batıb?
Kerem yene dinmedi. Bu Tarieli qıcıqlandırdı. Qışqıraraq:
-Qulağın batıb?-deye soruşdu.
-Yox!-Kerem ondan da möhkem qışqırdı.
-Daha ne olub? Söz

<< 1 ... 96 97 [98] 99 100 ... 382 >>