Ardi...

Növbeti ders gününün ilk teneffüsü idi. Kerem sanki kimdense gizlenirtek ora-bura baxa-baxa pillekenleri qalxırdı. Lakin pillekenin başında onu gözleyen surprizden xebersiz idi. İkinci mertebeye çatıb dehlize teref burulurdu ki, Xatire müellime ile qarşılaşdı. Özünü itirdi, geri qayıtmaq istedi, amma gec idi.
-Kerem,-Xatire müellime sual ve kinaye dolu baxışlarla onu süzdü,-sen hara, mekteb hara?
-ee...men...-Kerem utandığından onun üzüne baxa bilmirdi.
-Senin qayıblarından xeberin var, ay Kerem? Bu gedişle hara gedirsen?
Kerem demeye söz tapmırdı.
-Kime etiraz eleyirsen?
-Ne etirazı?-Kerem yalnız indi duruxub ona baxdı.
-Bilmirem, birden-bire seni deyişen nedir, bilmirem. Amma bil ki, ziyanın ancaq özünedir. Xeberin var ki, bele davam elesen, sinifde qalacaqsan?
Kerem etinasız şekilde çiyinlerini çekdi. Bu eseblerini gücle cilovlayan Xatire müellimeni daha da qıcıqlandırdı.
-Yeni, vecine deyil? Ele bilirsen, heyatın hemişe bele gün keçirmekle davam eleyecek? Kerem, Azerbaycan dilinden, ya da Kimyadan zehlen gede biler, hetta müellimlerini de sevmeye bilersen, amma bil ki, bele münasibetle sen ancaq özün-özüne ziyan elemiş olursan. Belke ne vaxtsa bilmeden senin xetrine deymişik, belke qiymetini kesmişik? Bele bir şey olubsa de, sehvimizi düzeldek.
Kerem vermeye cavab tapmadığından bir xeyli qerarsız şekilde yerinde vurnuxub sonra pilekenlerle qaçaraq aşağı düşdü. Xatire müellime çaşqınlıq içinde onun arxasınca baxırdı.

Sevincden Cavid meselesini ucundan-qulağından eşiden Ayan indi de onu çeke-çeke bufete getirirdi.
-Yaxşı da, Ayan. Peşman olmadım ki, bir söz demeye?-Sevinc ise etiraz eleyirdi.
-Gel, gel, senin hele mene deyeceklerin var. Sinifde o qeder ses-küyde danışmaq olmur. Gel, burada rahat-rahat söhbet eleyek. Neler olub, xeberimiz yox.
Onlar bufete girib boş oturacaqlardan birinde eyleşdiler. Ayan hevesle:
-Danış görek.-deye ona baxdı.
-Ne danışım e? Caviddir de.-deye Sevinc bezgin halda gözlerini qaçırdı.
-Sevinc, “Caviddir

[1] 2 3 ... 558 >>