boğulmuşdu. Atası ile danışsa da onlara yaxınlaşan müellimlerini de görürdü.
-Anangildir de. Sehere qeder heç birimizin gözüne yuxu getmeyib. Eşitdik ki, seni bu gün buraxacaqlar, anan da gelmek istedi, amma men qoymadım. İndi evde senin en sevdiyin yemekleri bişirir.
-Yaxşı elemisen.-Kerem artıq onlara çatan müellimlerine eşitdirercesine,-bura bir gelen sevinir, bir de canını qurtaran.-dedi.
-Gözün aydın, Ağayev!-Xeyal müellim güle-güle ona baxdı.
-Necesen Kerem?
Lakin Kerem gözlerini qaçırıb etrafa boylandı. Soyuq şekilde:
-Yaxşıyam müellim, çox sağolun.-dedi.-Sayenizde buraları da gördük.
Sonuncu cümlenin atmaca olduğuna heç kimin şübhesi yox idi. Atası qaşlarını çataraq:
-Kerem, o ne sözdür, müellimlerine deyirsen?-dedi.
-Necef dayı, o düz deyi,-deye Xeyal müellim dillendi,-men vaxtında...
Lakin Xatire müellime ona cümlesini bitirmeye imkan vermeden qolundan dartdı. Çünki o bu söhbetin-Ülvi ile Xeyal arasında olan mübahisenin burada açılmağını istemirdi.
-He Xeyal müellim, vaxtında esl günahkar tapılsaydı, bele olmazdı.-dedi.
-Buna da şükür, müellime. Tez ya gec, esas odur haqq yerini tapdı.
Kerem ise heç ne demeden yere baxır, ayağı ile yeri sürtürdü. Necef emi Xeyal müellimi qolundan tutaraq kenara çekdi ve qısıq sesle:
-Müellim, qonşu sayılırıq. Ne de olsa, sizin mağaza bizim terefdedir. Eger neyese ehtiyacınız, ne sıxıntınız olsa çekinmeyin. Ne lazım olsa, qulluğunuzda hazırıq.-dedi.
-Çox sağolun, Necef dayı. Demeyiniz, düşünmeyniz yetel.
Üz-üze dayandıqları yarım deqiqede Xatire müellime şagirdi bele olsa Keremin üzüne baxmağa utanır, onu bu vaxtsız sevdaya saldığı üçün özünü danlayırdı.
-Müellime, gedek?-deye Xeyal müellim ona seslendi.
-Gedek,-deye Xatire müellime celd yerinden terpendi.-Bir daha keçmiş olsun.
Müellimler sağollaşıb pillekene doğru getmeye başladılar. Kerem yalnız indi başını qaldırıb onların arxasınca baxa bildi. Yene de içinde şeytanla meleyin mübarizesi başlamışdı.
Hazırlığa gecikdiklerinden Sevincle Asya

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 558 >>