gecikirem!
-Sevinc, sene vurulmuşam!
Evvelceden bilse de indi bunu eşitmek Sevinci heyecanlandırmışdı. Pis menada. İkinci defe idi ki, eşq etirafı eşidirdi, amma bu yene de eşitmek istediyi adamdan deyildi. Gözlerini yumub temkinini qoruyaraq:
-Yaxşı, gel bele eleyek.-dedi.-Ne sen mene bu sözü demisen, ne de men eşitmişem. Di sağol.
Bunları deyib Rehimin reaksiyasını gözlemeden süretle ondan uzaqlaşdı. Rehim ise yerindece donub qalmışdı. Bayaqdan onları izleyen Yusif asta-asta Sevincin arxasınca donub qalan Rehime yaxınlaşdı.
-İndi mene inandın? Mütleq özünden eşitmeli idin?
Ses gelen terefe dönen Rehim Yusifin teessüf ve kinayeli baxışları ile qarşılaşdı.
-Sen bizi güdürsen?
-Yox, prosto qabağıma çıxmışdınız. Gördüm, daha danışırsınız, yanınızdan keçek istemedim.
Araya bir neçe saniyelik sükut çökdü. Yusif birden yadına nese düşmüştek yeniden dilendi:
-Yadıma düşmüşken soruşum. Başa sala bilersen, men niye size paxıllıq eleyirem? Niye aranıza girmek isteyirem? Sen bilersen de, meqsedim nedir?
Yusifin bu istehza dolu sualları qarşısında Rehim ne deyeceyini bilmedi. Çünki o bu sözleri Sevince deyerken Yusifin onları eşide bileceyini ağlının ucundan bele keçirmemişdi.
-Men ele-bele dedim onları. Sevincin reaksiyasını öyrenmek isteyirdim.
-Ne reaksiyasını e? Sevinc menim arxamca danışacaqdı?
-Yox, prosto mene ele gelirdi ki, Sevinc sene menim haqqımda demeye çekinir. Özüm ele şerait yaratdım ki, qoy üreyindekileri mene desin.
Yusif başını bulaya-bulaya kinaye ile Rehimi alqışladı:
-Halaldır, sene şeref ordeni düşür, olmayan şerefine!-sonra ciddileşerek,-E, dostu-dosta qarşı qoyaraq öyrenecekdin fikrini? Xeberin var ki, onun gözünde hörmetden düşmüsen?-dedi.
-Niye düşürem ki? Men ona pis heç ne dememişem. Prosto üreyimi açdım.
Yusif dişini-dişine sıxır, sebrli olmağa çalışırdı. Elini yüngülce onun çiynine vurub:
-Yox e qaqaş, nese bizde bu söhbet alınmayacaq.-dedi.-Yaxşısı budur, sen get öz işine, men de öz işime. Bir de Sevinci narahat elediyini

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 558 >>