de Yusifi sinfe qaldıra bilmediler. Mirvari müellime de onu razı sala bilmediler. İki ayağını bir pabuca direyib:
-Sevinc, gelmemiş, men imtahana giren deyilem. Ele hesab eleyin ki, men de gelmemişem.-deyirdi.
İmtahanın başlamasına deqiqeler qalırdı. Mektebin heyeti tamam boşalmışdı. Yusifle Mirvari müellimeni saymasaq. Sevinc gelmediyine göre Mirvari müellime de getmek istemirdi. Yusif darvazanın ağzında dayanıb telaşla çöle boylanır, o teref-bu teref baxırdı. Mirvari müellime diger terefden de onun dostluğuna heyran qalmışdı. İllerdir onun delisov, mesuliyyetsiz, qerarsız kimi tanıdığı Yusif bu gün dostuna göre geleceyini tehlükeye atırdı. Fikirleri ve sözlerinde hemişe çerçive saxlayan Mirvari müellime nedense bu gün Yusifin bu telaşının dostluqdan daha bir şey olduğunu düşünmeye başlamışdı. Axı özü de ne vaxtsa cavan olmuşdu ve hamının daşıdığı bir üreye sahib idi.
Ne qeder özünü toxtamağa çalışsa da Yusif titreyen dodaqlarını saxlaya bilmirdi.
-Haradasan axı can dostum? Men sene surpriz edecekdim, sen niye bele eleyirsen? Heç olmasa telefona cavab ver de. eee.. ne telefon? O heç telefonu üstüne götürüb ki?
O bunları deye-deye başını sola döndermişd ki, birden Sevincin yeyin addımlarla mektebe yaxınlaşdığını gördü. Ona ele geldi ki, gözleri ona yanıldır. Yaşarmış gözlerini silib yeniden yola baxdı. Bu heqiqeten Sevinc idi.
-Sevinc, haradasan sen?-deye onun qabağına getdi.
Sevinc de gözlerini sile-sile ona yaxınlaşırdı. Bilinirdi ki, ağlayıb.
-Ne olub, niye ağlamısan? Yolda sataşan olub?
-Yoox, ne sataşan? Başıam gelmeyen qalmayıb. Evden çıxırdım ki, evvelce paltomun düymesi qırıldı, qayıdıb kurtkamı geyindim, sonra çantamın qulpu qırıldı, o biri çantamı götürdüm. Blokda pişik az qala üstüme tullanmışdı, gücle canımı qurtardım. Yolda da maşın vehşi kimi yolun bütün palçığını üstüme sıçratdı. Hele gecikmeyimi demirem.
-Caan, yaxşı qurtarmısan.-Yusif başını buladı.-Esas odur gelib çatmısan. Gel, imtahan başlayıb uje.
-Başlayıb?-Sevinc telaşla saatına

<< 1 ... 111 112 [113] 114 115 ... 558 >>