sakitleşdirmeye çalışsa da Eli özü de qorxmuşdu. Çünki indiye qeder üreyi ona bele surpriz elememişdi. Belke de indiye kimi sevdiyine bu qeder yaxın olmamışdı.
Seville İsmayıl mektebin qapısında göründüler. İsmayıl Sevilin test kitabçasına baxır, yazdıqlarını gözden keçirirdi.
Bu vaxt Sevilin gözü bu qeder uşağın içinde ağacın altında dayanan Eli ile Ayana sataşdı. Qolunu ile İsmayılın qoluna toxunduraraq:
-Smaylik, onlara bax.-deye işare eledi.
-Kime?-deye İsmayıl etrafa boylandı.
-Ağacın altına, Eli ile Ayana.
-He, gördüm. Ay seni, Eli.-İsmayıl gülümseyerek başını buladı.
-Bilirsen ne fikirleşirem?
-Ne fikirleşirsen, Güneşim?
-Göresen, onlar da bizim kimi olacaqlar?
-Niye olmurlar? İnşallah olarlar.
Onlar artıq pillekenin sol pillesinde idiler. Yeniden teste baxan İsmayıl nese tapmıştek sevincek:
-İnanmıram!-deye qışqırdı.
-Ne olub?-deye Sevil dik atılaraq gözünü Eligilden çekib ona baxdı.
-Sevil, sen bunu nece elemisen?-deye testi ona gösterdi.
-Neyi?-Sevil maraqla teste boylandı.
-Bax, sene başa saldığım misallar. İkisini de düz elemisen.
-Doğrudan?
-Elbette, niye yalan deyim ki?
-Senin öyretdiyin yolla eledim. Amma düz olacağına inanmırdım.
-Halaldır. Kaş seni daha evvel tanıya bileydim.
-Niye?
-Baxsana, cemi iki-üç defe başa saldığım misallları düz yaza bilmisen. Demek ki, dediyin qeder de savadsız deyilsen. Seni daha evvel tanısydım, belke de oxumağına...
-İsmayıl, yaxşı.-bayaqdan sevinen Sevilin bu sözden sonra ehvalı pozuldu.
-Niye, ne oldu ki?
-Bunu bir de deme. Her şey bele olmalı imiş.
-Xetrine deydimse bağışla, Güneşim. Men senin yaxşılığını fikirleşdiyim üçün ele dedim.
-Yox, yox, xetrime deymedin. Sen yaxşısı budur, o biri misallara da bax.
Heç beş-altı deqiqe keçmedi ki, on bir a-nın şagirdleri bir yere toplaşmağa başladılar. Öz aralarında söhbetleşir, yazdıqlarını müzakire eleyirdiler. İsmayılla Yusif gah aralarında nese pıçıldaşıb qımışır, gah da Eliye göz-qaş eleyirdiler. Sevil narahat halda mektebe teref boylanır,

<< 1 ... 117 118 [119] 120 121 ... 558 >>