Züleyxanı gözleyirdi. Gözeyarı uşaqları sayan Leyla:
-Hamımız buradayıq?-deye soruşdu.
-Ramazandan başqa he.-deye Mehdi dillendi.
-Onun varlığı ile yoxluğu bilinmir ki, onsuz da-deye Kerem güle-güle dillendi.
-Zülüş de yoxdur.-Sevil dillendi.
-Onun vabşe varlığı bir derd, yoxluğu ayrı bir derd.-deye Yusif dodağının altında mızıldandı.
Ele bu vaxt mektebin qapısında görünen Züleyxanın üzünden böyük bir telaş sezilirdi. Yeyin addımlarla sinif yoldaşlarına yaxınlaşıb:
-Caan, şexsiyyet vesiqem itib e. Görmemisiniz?-deye soruşdu.
-Ne yaxşı özün itmemisen?-deye Mehdi lağla dillendi.
Lakin Züleyxa ona fikir vermedi. Çünki daha böyük problemi var idi.
-Bütün mektebi axtarmışam. Heç yerde yoxdur.
-Özünle getirmişdin?-deye İsmayıl soruşdu.-Belke evde qoymusan?
-Yox, evde qoysaydım, imtahana gire bilmezdim axı.
-Belke yanında oturan götürüb?-deye Ayan ağlına nese gelmiştek soruşdu.
-Eşi, kim neleyir onun şexsiyyetin?-deye Mehdi üzünü turşutdu.
Ele bu vaxt Yusif heç ne olmamıştek rahat-rahat paltosunun cibinden Züleyxanın bayaqdan beri axtardığını şexsiyyet vesiqesini çıxarıb ona uzatdı. Laqeydlikle:
-Yaxşı, ağlama.-dedi-Ala, kolidorda tapmışam.
Züleyxa sevincinden ne edeceyini, ona ne deyeceyini bilmirdi. Hetta boynuna atılıb ona berk-berk sarılmamaq üçün özünü gücle saxlayırdı. Onu bu qeder sevindiren vesiqenin tapılmasından daha çox, onu kimkin tapması idi.
-Çox sağol, sağol. Ne desem, azdır, sağol...
-Yaxşı, şişirtme,-deye Yusif üzünü turşutdu,-prosto biraz ayıq ol.
Bayaqdan beri sinif yoldaşlarından aralıda dayanıb öz aralarında nese danşan ekizler nehayet ne qerara geldilerse Leylaya yaxınlaşıb ona nese dediler ve sağollaşaraq aralandılar. Eleddin bir qıraqda durub özünden xebersiz Leylaya baxır, arabir de ah çekirdi. Onu bele gören Günel astaca ona yaxınlaşıb kinayeli, amma asta ses tonu ile:
- Ne olub Eleddin, Biologiyanı yaxşı yazmamısan?-deye soruşdu.
-Ne?-deye Eleddin diksinib ona baxdı.
-Deyirem, Bilogiyanı yaxşı yazmamısan? Ona göre

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 558 >>