aşı deme qoyan Meleyke xala oğlanlarının otağına keçdi. Gelib Elinin çarpayısında oturaraq gözlerini iki çarpayının arasındakı çerçiveye zilledi. Çerçiveni eline aldı. Bu Eligilin atası, şehid Kamil Nebiyevin şekli idi. Şekli oxşaya-oxşaya onunla danışmağa başladı.
-He, Kamiil, bir daha keçdi. Oğlun bir yaş saha böyüdü. Seni ancaq şekillerden tanıyan oğlun. Bir görsen, getdikce sene oxşayır. Gezişi, duruşu, boy-buxunu, ele bil senin cavanlığındır. Birce baxışı sene oxşamır. Senden ferqli olaraq onun gözlerinde hemişe keder var. Bilmirem, bu nedir? Ya tebieti beledir, ya da heç kime deye bilmediyi bir derdi var. Gencdir, yeqin üerinde arzusu var. Bir de çox özüne qapalıdır. Dindirmesen saatlarla danışmaz...Eh kamil, artıq on yeddinci ildir ki, sen belece oğlanlarının böyümeyini görmürsen...On yeddinci ildir ki, biz belece seni gözleyirik. “Gelecem.”demişdin, amma yalançı çıxdın. Sen meni aldatdın, men de onları aldadıram, “Gelecek.”deyirem.
Göz yaşları içinde boğulan Meleyke xala çerçiveni yerine qaytarıb elini üzüne tutaraq ağlamağa başladı. Adeten o oğlanlarının yanında belece hönkürtü ile ağlamaz, özünü merd göstererdi. İndi ise evde sadece özü idi ve ağlayaraq üreyini boşaltmaq, rahatlaşmaq isteyirdi.
Axşam düşürdü. Hazırlıqdan çıxan İsmayıl Yusife zeng eleyerek bu gün hansı qızın dalınca getmeli olduğunu soruşdu. Hazırlıqda olan Yusif ise bu günlük siyahısının boş olduğunu dedi. Yusifle sağollaşıb telefonu cibine qoyan İsmayıl yoluna davam eleyirdi ki, birden arxadan peyda olan addım seslerinin süretle ona yaxınlaşdığını hiss eledi. Arxaya dönüb kim olduğunu müeyyenleşdirmeye macal tapmadı. Arxaya dönmesi ile yumruğu yeyib yere uzanması bir oldu. Heç ne başa düşmeyen İsmayıl ağzının qanını sile-sile ayağa qalxmağa çalışaraq:
-Sen kimsen? Meni niye vurursan?-deye bu gözlenilmez zerbenin sahibine baxdı.
-Men kimem?-yumruğunu açıb-yuman hemin adam istehza ile gülümseyerek İsmayıla baxırdı.-Ne tez yadından çıxardın meni? Dostlarınla meni tekleyib döydüyünüz

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 558 >>