gün ne tez yadından çıxdı? Sen de meni bele vurmuşdun. İndi ne oldu, tek qaldın?
-Sen osan? Sinfimizin uşaqlarını izleyen e.... sensen?-İsmayıl özünden güc ve cesaret tapıb ayağa durdu.
-Hey, gede,-hemin adam bir göz qırpımında İsmayılın qolunu burub arxasında qatladı, sonra saçından yapışıb boynunu arxaya doğru dartdı,-yadından çıxarma ki, teksen.
-Sen de teksen.-deyib İsmayıl birteher vurnuxaraq qolunu ondan qurtara bildi.
-Yoox,-oğlan elini cibine atdı,-kim deyir ki, men tekem?-deyib cibinden bıçağı çıxardı.
Bıçağı gören İsmayıl bir-iki addım geri çekildi.
-Qorxursan?-oğlan gülmeye başladı.-Bax ha, qorxunun ecele faydası olmur. Hamınızla bir-birce görüşecem, demişdim. Gördün, men sözümün ağasıyam. Ele bilirdiniz, qızlarınızı üç-üç, beş-beş eve aparmaqla menden qoruyurdunuz? İsteseydim, senin yanında gezen sarışını çoxdan qaçırmışdım.
-Heeyy,-İsmayıl eli ile onu geri iteledi,-senin başını üzerdim.-dedi.
-Ha, ha, ha. Ölürem de bele yapma cesaretli sevgili obrazları üçün. Ne oldu, bir anda cesarete geldin? Prosto, mene qızlar yox, siz lazım idiniz. Seninle işimi bitirim, sonra o birilerine keçecem.
Oğlan ona, o ise divara yaxınlaşırdı. Doğrudan da qorxunun ecele faydası olmurmuş. Bir neçe saniyenin içinde bütün heyatı yox, bundan sonra onun olmayacağı heyat gözünün önüne geldi. Neçe bıçaq yarası alacaqdı, onu bir Allah bilir. Sonra zarıya-zarıya yere yıxılacaq, bir xeyli ağrı çekenden ve qan axıdandan sonra bütün bedeni keyileşerek canını tapşıracaqdı. Bu şaxtalı yanvar axşamında, bu alaqaranlıq ve tenha küçede onu kiminse tapıb kömek çağırma ehtimalı ise bir-iki faiz bele deyildi. Meyidini de yeqin sabah gün açılanda, insanlar evden iş dalınca çıxanda tapacaqdılar. Bes ailesi, bes Sevil? Onların halını düşünende ise ölmek daha çox ezab verirdi. İsmayıl bunları düşüne-düşüne gözlerini berk-berk yumaraq özünü divara sıxmışdı. Ne oldusa, ele hemin an oldu. Sese gözlerini açan İsmayıl elinde bıçaq ona yaxınlaşan oğlanın ikiqat yere yıxılmış halda gördü.

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 558 >>