görünür, İsmayılı tapıb.
-Başa düşdünüz indi?-İsmayıl ters-ters oğlanlara baxaraq-Gerek Leyla deyeydi?-dedi.
-Aaa, Leyla,-Eleddin teeccüble,-sen haradan bilirsen?-deye soruşdu.
-Neyinize lazımdır? Siz bize demişdiniz?
-Ne ise, esas odur bilir. Eleddin, sen apar, Leylanı eve ötür, biz Kenanla oğlanları bir yere yığaq, görek neyleyirik. Sonra sen de gelersen.
-Yox, yox,-deye Leyla etiraz eledi,-daha tehlüke sovuşub, men tek gederem.
-Olmaz, seni tek qoymaram, eee..., yeni tek qoymarıq. Eşitdin ne dedi? Oğlanları yığırlarsa, hele söhbet qurtarmayıb.
-He Leyla, çıraq düz deyir,-deye Kenan dillendi,-qoy seni ötürsün.
-Yaxşı, siz de ehtiyatlı olun.-Leyla narahat halda Kenana teref baxdı.
Eleddinle Leyla sağollaşaraq aralandılar. İsmayıl ise Kenana her şeyi danışmaq üçün onların uzaqlaşmağını gözleyirdi.
Xatire müellime ile sağollaşan Sevincle Ayan pillekenleri enirdiler ki, Sevincin telefonuna zeng geldi. Yusif idi. Sevinc telefonu açdı:
-He, dost?
-Haradasan?-Yusifin telaşlı sesi eşidildi.
-Pilllekende, sen haradasan?
-Blokun ağzındayam. Tez gel, telesirem.
-Niye, ne olub ki?
-Kenan zeng elemişdi. Deyir ki, deyesen, Elini vurublar. Kenanla İsmayıl oğlanları bir yere yığırlar.
-Nee? Elini vurublar?-Sevinc özünden ixtiyarsız qışqırdı.
-Yaxşı, qışqırma. Yanında kimse yoxdur?
-Ayan var.-sol terefine baxan Sevinc divara söykenerek telaşla ona baxan Ayanı görüb dedi.
-Molodes dost, molodes.
-Yusif, sen isteyirsen, meni gözleme, get. Ayan, deyesen, biraz pis oldu.
-Olacaq da pis. Yaxşı, sen onu sakitleşdir, men gedim görüm ne olub?
-Yaxşı, ehtiyatlı ol, dost.
Telefonu söndüren Sevinc elleri ese-ese yaşarmış gözlerini silerek sual dolu baxışlarla ona baxan Ayana baxdı. Qeher içinde boğulan Ayan:
-Sevinc, düzünü de, Eliye ne olub?-deye soruşdu.
-Vallah, deqiq heç ne bilmirem. Heç Yusif de bilmir. İndi getdi ki, öyrensin. Amma zeng eleyecek. Sen özüne ele al. Men de evdekilere zeng eleyim, gelib aparsınlar.
-Heç kime zeng eleme. Gel Xatiregile

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 558 >>