heyecanla ellerini ölçe-ölçe o teref-bu terefe gedirdi.
-Niye bunlardan xeber çıxmadı? Ne oldu göresen?
-Canım, otur bir yere. Yarım saatdır, evin ortasında fır-fır fırlanırsan. Allah elemesin, pis nese olsaydı, o deqiqe xeber çıxardı. Yeqin ki, salamatçılıqdır.
-Onda niye xeber yoxdur?
-Ayan, sen mene qulaq asmırsan? Belke heç Elini vurmayıblar, Mehdini vurublar?-Sevinc sonuncu cümleni qesdle, Ayanın reaksiyasını öyrenmek üçün dedi.
Bayaqdan xalçanın üstüne getib-geldiyi trayektoriya üzre cığır açan Ayan durub Sevince baxdı.
-Doğrudan, ele bir şey ola biler ki?
-Senin üçün ferqi var, Eli ya Mehdi?
-Yoox,-deye Ayan özünü itirdi, gözlerini qaçıraraq,-ne ferqi ola biler ki? Mehdi de insandır.-dedi.
-Qızlar,-bu vaxt qapıda görünen Xatire müellime,-gelin yemek yemeye.-dedi.
-Yox, yox, müellime, çox sağolun.-deye Sevinc etiraz eledi.
-Yox nedir? Görün saat neçedir? Bayaq şagirdlerim idiniz, indi qonaqlarım. Düşün qabağıma.
-Xatire, siz yeyin, menim iştaham yoxdur.-Ayan yorğun halda divana oturdu.
Sevinci işare ederek ona göz ağardan Xatire müellime:
-Heç ele şey yoxdur, Ayan xanım. Dur ayağa, ikiniz de metbexe.-deye qızların qolundan yapışdı.
Ele bu vaxt Sevincin telefonuna zeng çalmağa başladı. Sevinc telefona baxıb heyecanla:
-Yusifdir,-dedi, sonra yesi basaraq qulağına qoydu,-he, dost? Ne xeber var?
-Dost, biz yaxşıyıq, narahat olmayın.
-Biz deyende, kim?
Mesel üçün, Eli. Sen deme, heç Elini vurmayıblarmış.
-Doğrudan? O nece olur?-Sevinc sevincek soruşdu.
-Bayaq Kenan zeng eleyende sen deme kimse İsmayılı bıçaqla qorxudubmuş, onda da Zerifenin qardaşı Qadir kömeyine çatıb. O da birteher canını qurtarıb qaçıb oradan. Sonra yolda Kenangile rast gelib. Kenan menimle danışanda da “Elimi de burdu” deyirmiş, men “Elini de vurdu.” başa düşmüşem.
-Yusif, yalan demirsen?
-Kim var yanında?
-Xatire müellimegildeyem. Ayanla Xatire müellime.
-Lap ela. Bir dene mikrofonu aç.
-Yaxşı,-deyib rejimi sesucaldana çevirdi.
-Qızlar, qorxmayın e yaxşıyam.-diger

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 558 >>