üzündeki narahatlığı görmek istemirdi. Ayan ise eksine, Elinin qaşqabaqlı halının sebebini bilmediyi üçün narahat şekilde ona baxırdı.
Bir neçe ders keçdi. Sevil yene de adi vereqde karandaşla nese çekirdi. Bu saçları külekde uçuşan, dalğın baxışlı, üzü denize baxan bir qız idi. Elleri cibinde ona yaxınlaşan İsmayıl maraqla şekle baxıb:
-Bıy, bu kimdir?-deye soruşdu.
-Ne bilim, kime oxşayır?
-Şexsen sene oxşamır.
-Niye?
-Birincisi, bu senin qeder gözel deyil,-İsmayıl danışa-danışa Sevilin yanında oturdu,-ikincisi de ki, eger bu sensense, bes men haradayam?
-Sen onun gözlerindesen, hara baxırsa, seni görür.
-Sağool,-heyecanından ve sevindiyinden gözlerini yumub derinden nefes alan İsmayıl,-cavabımı ela verdin.-dedi.
Leylanın diqqetsizliyi ucbatından testinin vereqi cırılan Eleddin berk ona acıqlanmağa başladı.
-Neyledin? Diqqetli ol da biraz!
-Ayy, bağışla e, bilmedim. Menim günahımdır.-deye Leyla ise üzrxahlıq eleyirdi.
-Elbette senin günahındır.-amma bu da Eleddinin esebini soyutmamışdı.-Gözünün qabağına bax da.
-Üzr istedim de. Niye böyüdürsen?
-İstemelisen de. Hele bir minnet de qoyursan?
-Eleddin, heddini aşırsan ha!
-Men heddimi aşıram? Testimi cırmısan, hele bir danışmağa dilin de var?
-Bilirsen ne var?-Leyla acıqla-Yaxşı elemişem!-dedi.
Bütün sinfin diqqeti onlarda idi. Esebinden tir-tir esen Eleddin son hirsini partanın üstündeki kitab-defterleri sıyırıb yere tökmekle çıxdı ve hirsle sinifden çıxdı. Hamı şokda idi. Sinifde esen bu qefil qasırğa hamının ağzını açıq, gözlerini berelmiş veziyyetde qoymuşdu. Qızlar yere sepelenmiş kitab-defterleri yığışdırmağa başladılar. Leyla ise bütün bedeni ile ese-ese yerine oturmağa, yaşadıqlarını başa düşerek öz-özüne izah elemeye çalışırdı.
Eleddinin arxasınca çöle çıxan Kenanla Kerem onu bu hereketine göre danlayırdılar.
-Aye, biz cehennem, deyek ki, bir heftedir hamımmız acılayırsan, uduruq. Daha o yazıq qızın ne günahı var?-Kerem onun qolundan tutub silkeleye-silkeleye deyirdi-Bir döymediyin

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 558 >>