herhalda men senin kimi mektubu yazıb bir ay nece verecem deye fikirleşmirem, bir ay mektubu nece verecem deye fikirleşib sonra mektubu yazıram. İnşallah sabah. Valentin günüdür axı.
-Yaxşı da,-İsmayıl elini ağzına apardı,-yaxşı yadıma saldın. Yoxsa Sevilin yanında biabr olacaqdım. Gerek men de ona nese alım. Mektubu nece vereceksen? Ağlında nese var?
-Düzü, yox.-deye Eli çiyinlerini çekdi.-Amma esas odur mektubu yazım, sonrası Allah kerimdir.
-Narahat olma, bir şey fikirleşerik.-deye İsmayıl elini onun çiyinine vurdu.

Qadirle sonuncu dialoqundan iki hefte ötmesine baxmayaraq Kenan heç cür özüne gele bilmirdi. Mektebde Zerifeden uzaq gezmeye çalışırdısa da, ne mektebde, ne evde, ne de hazırlıqlarda özüne yer tapa bilmirdi. Çünki ne Qadirin cavab rekasiyasından, ne de Zerifenin evdeki halından xeberdar idi. Belece fikirli-fikirli mekteb çatmış, pillekenleri qalxırdı. İkinci mertebeye çatmışdı ki, Leyla ile qarşılaşdılar. Toqquşacaqdılar. Müellimler otğaından gelen Leyla qefil onu qabağında görüb geri atıldı.
-Kenan, yavaş, ne olub sene?
-Bağışla, seni görmedim.
-Eybi yox. Ne olub, yene eyni fikirlerdesen?
-He,-deye ah çeken Kenan,-menem de hemişekitek.-dedi.
-Amma boş yere özünü yorursan. Yüz fikir bir borcu ödemir.
Ona qulaq asmadığınanmı, ya ehtiyac görmediyindenmi Kenan ona cavab vermedi. Yersiz danışdığını hiss eleyen Leyla söhbetin istiqametini deyişmeye çalışdı:
-O oğlan nece oldu, sağaldı?
-Qadir? Ne bilim, sağalar da.
Onlar söhbet eleye-eleye sinfe çatdılar. Onları birlikde gören Eleddin özünden ixtiyarsız qaşlarını düyünledi, narahat halda yerinde qurdalandı. Jurnalı müellim masasına qoyan Leyla nezerlerini Kenandan çekmeyerek, Eleddini bele saymadan gelib yerinde oturdu. İndi Eleddinin narahatlığı bire-beş artmışdı. Leylaya vurulduğunu özü bele qebul eleye bilmediyi bir vaxtda Leylanın Leylanın da Kenana vurulmasını başa düşmek valideynlerinin kim olduğunu öyrendikden sonra heyatındakı ikinci en acı heqiqet idi.
Sevil elinde fenn kitabı

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 ... 558 >>