sakitleşdirirdi.
-Haradan yaxşısan? Özünü topla biraz, seni eve aparaq.-qız sonra üzünü Xatire müellimeye tutub-Zehmet olmasa, kömek ederdiniz, evine aparardıq.-dedi.
-He, he, ne zehmeti? Aparaq.
Onlar kömekleşib özüne gelen qadını qoluna irib yavaş-yavaş evine getirdiler. Dvanda uzatdılar. Qız tez öz evlerine zeng eleyib anasından tezyiqölçen aparatı da alıb bura gelmeyini istedi. Çx keçmedi ki, qızın anası da geldi. qadının tezyiqi ölçüldü, derman verildi. On-on beş deqiqeden sonra o tam özüne geldi. Hetta divanda yanında oturan Xatire müellimeye maraq ve diqqetle baxıb soruşdu da:
-A qızım, bağışla, amma sen mene tanış gelirsen. Çoxdan burada yaşayırsınız?
-Ola biler xala, kimese oxşatmısınız.-deye Xatire müellime gülümsedi.
-Belke yerlisiniz,-deye bayaqkı qızın anası dillendi,-baxma da qan çekir.
Bu sözü tutan qadın yeniden Xatire müellimeye teref dönüb mehribanlıqla:
-Haralısınız?-deye soruşdu.
Ömrü boyu bu suala nifret eden Xatire müellime adeti üzre
-Azerbaycanlıyam.-deye cavab verdi.
Onun bu sözüne qadınların ikisi de gülüşdü. Bayaqkı qadın:
-Onu bilirik e, qızım,-dedi,-hamımız azerbaycanlıyıq. Prosto soruşuruq ki, hansı rayondansınız? Belke bunlara qohumsunuz?
-İsmayıllıdanıq.
-Yox, yerli çıxmadıq,-deye qadın başını buladı,-amma sen mene yaman tanış gelirsen.
Ele bu vaxt metbexden otağa gelen qız nese axtarırmıştek etrafına baxa-baxa:
-Menim telefonum hanı?-deye soruşdu.
-Telefonu neyleyirsen?-anası soruşdu.
-Rafiqe zeng eleyim, derman getirsin de. Mamanın dermanı qurtarıb.
“Rafiq”adını eşiden Xatire müellime özünden ixtiyarsız diksindi ve öz-özüne “İnşallah tesadüfdür ve inşallah arxası gelmez.”deye düşündü.
-Lazım deyil, ay qızım, uşaqları narahat eleme. Zeng elesen, indi durub ikisi de qaça-qaça gelecek, mağaza da qalacaq başlı-başına.
“Yox, bu tesadüfe oxşamır.”
-Eybi yox da, heç olmasa, Xeyal gedib alar.
“Bu artıq tesadüf deyil. Ay Allah, menim burada ne işim var?” Xatire müellime ayaqlanaraq :
-İcazenizle men

<< 1 ... 38 39 [40] 41 42 ... 558 >>