Xatire müellime ise başına gelenlerin hamısını ona danışdı.
Yarım saatidi ki, Coğrafiya kitabına baxıb eyni cümleni tekra-tekrar oxuyan Yusif heç cür oxuduğunu başa düşe bilmirdi. Çünki fikri kitabda deyildi. Ne qeribe idi? Ömründe ilk defe idi ki, sevirdi, amma sevgililer gününde sevdiyi qıza hediyye ala bilmeyecekdi. Kitabı kenara ataraq çarpayıdan durdu ve otaqda biraz gezindi. Pencereye yaxınlaşıb perdeni aralayıb çöle baxdı. İki gün ard-arda yağan qardan sonra çıxan güneşin solğun şüaları içeriye düşürdü. Biraz çölü nezerden keçirib yeniden çarpayısına qayıtdı. Oturdu. Kitabı eline alıb fikirli-fikirli vereqledi. Birden ağlına ne geldise kitabı çarpayıya atıb paltar şkafına doğru getdi. Şkafın en alt siyirmesini açdı. Burada her şey bir-birine qarışmışdı. Köhne defterleri, sevimli futbol komandasının emblemi, oyunçularının şekilleri, qurtarmış ve qırıq qelemler, telefon kitabçası, köhne sevgililerinden qalma hediyyeler, qısası, Yusife aid her şey. Bu qeder qarmaqarışıqlığın içinde o toz basmış bir kitab tapdı. Bu anasının en çox sevdiyi şairin şeirler kitabı idi. Yusif şeir sevmezdi, amma qızların üreyini feth elemek üçün arada lazım olurdu. Kitabı götürüb sevincek uşaqlar kimi üçüncü defe çarpayısına qayıtdı. Kitabı açar-açmaz qarşılaşdığı bu misralar ona emelli-başlı tesir eledi.
“Sevgi var ki, vurulasan uzaqdan
Sevdiyini ilde bir yol göresen.
Ne yamanmış nefesini duyasan
Üreyini açmayasan ona sen.”
Bu ne idi? Sanki bu misralar onun üçün yazılmışdı. Şeir uzun idi, lakin Yusif tekrar-tekrar ancaq bu misraları oxuyurdu. Oxuduqca da sanki cesarete gelirdi. Öz-özüne danışmağa başladı:
-Yox, daha ne qeder gözlemek olar? Neyi gözleyirem, niye gözleyirem? Ne olursa olsun, lap qiyamet qopsun, men sabah ona her şeyi açıb deyecem. Deyecem ki...men sene dost kimi baxa bilmirem. Ne özümü, ne de seni aldada bilmerem. Eger dostluğumuz bitecekse, qoy ele indi bitsin. Buna göre meni sileceksense ele indi sil. Biz bir-birimize söz vermişik ki, bir-birimize yalan

<< 1 ... 40 41 [42] 43 44 ... 558 >>