demeyeceyik. Seni sevirem.
Fevral ayının on dördü, heftenin sonuncu ders günü idi. Her kes bu seheri özünemexsus bir ümidle açırdı. Bu gün kimin üçünse her şeyin başlanğıcı, kimin üçünse adi bir “14 fevral” olacaqdı.
Sevinc anası ile sağollaşıb qapıdan çıxdı. Yuxarı boylandı. Sakitçilik idi. Düşündü ki, Yusif getmiş olar. Meyus halda pilleleri enmeye başladı. Meyusluğunun sebebi ise dünen axşamkı hadise idi. Yalanı az qala başına oyun açacaqdı. Her anın öz hökmü var, deyirler. Onu da daha böyük problemlerden qurtaran da hemin bir an olmuşdu.
Blokun ağzına çatanda dostunun elleri cibinde büzüşmüş veziyyetde onu gözlediyini görüb içine rahatlıq geldi.
-Dost, men ele bildim, getmisen?
-He, gedesi idim,-Yusif çöle boylana-boylana,-qapınızın açılıb-örtüldüyünü eşidib dayandım.-dedi.
Onlar blokdan çıxıb qarı xırcıldada-xırcıldada getmeye başladılar. Dünenden beri özünü hazırlayan, deyeceklerini az qala ezberleyen Yusif indi haradan başlayacağını bilmirdi. Deyesen, Sevincin de deyecek sözü var idi. Odur ki:
-Dost,-deye eyni anda bir-birilerine baxdılar.
-Sen de.
-Yox, sen de.
-Başlama da Sevinc. Menimki ele de vacib deyil. Sen de, sonra deyerem.-Yusif vaxt qazanmağa çalışırdı.
-Bilmirem sevinim, ya kederlenim?-Sevinc bayaqkı meyus ifade ile dodaqlarını büzmüşdü.-Dünen axşam Cavid mene mesaj yazmışdı.
Şaxtanın iliye işlediyi bele bir havada ele bil Yusifin başına bir vedre qaynar su tökdüler. Birinciliyi Sevince verdiyi üçün peşman oldu. Sevinc ise üzünde xoşbextlik ifadesi danışmağa davam eleyirdi.
Gözel sözler idi. Düzdür, yarırus, yarı azerbaycanca idi, amma gözel idi. Ele mesajı oxuyurdum ki, anam çağırmağa başladı. Tez-telesik mesajı nece sildim, heç özüm de bilmedim. Ne yaxşı ki, silmişem. Heç bir neçe saniye keçmedi ki, anam içeri girib elimde telefonu gördü. Soruşdu ki, neyleyirsen? Gücle bir şey uydura bildim. İnanmadı, telefonu menden alıb baxdı. Nece esirdim, onu bir Allah bilir.-sözünü bitiren Sevinc susub Yusife baxdı.-Dost, sen ne

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 558 >>