onlarla şekil çekdirirdiler. Birden balaca qızlardan biri elinde resm olan bir vereqle yaxınlaşaraq Ayanın eteyinden dartdı. Bu Elinin götürdüyü uşaq idi. Ayan ona teref eyildi. Mehribanlıqla:
-Nedir, gözelim?
-Şeyy... Eli gelmeyib?
-Yox... gelmişdi, amma indi yoxdur.
Balaca İlahe meyus şekilde dodaqlarını büzerek gözlerini yere dikdi.
-Men onun üçün şekil keçmişdim.
-Ne şekli?-deye Ayan resmi ondan alıb maraqla baxmağa başladı. Şekilde dağlar, dağların qoynundan boylanan güneş, tünd göy buludlar, buludlarlardan iri quşlar, pillekeni, peneceresi, bacası olan ev, yanında üstündeki almaları az qala ağacın dördde biri boyda olan ağac, ve nehayetde evin yanında bir oğlan ve bir qız tesvir olunmuşdu.-Hmm, bu oğlan Elidir, qız da sensen?-deye Ayan maraqla qıza baxdı.
-Yox, o qız sensen.
-Meen?-Ayan duruxdu.-Niye?
-Çünki ki sen onun üçün ölmüşdün. Seni bıçaqla vurmuşdular, sen de ölmüşdün. Sonra sağaldın, geldin.
-Bunları sene kim deyib?
-Qardaşım, o beşde oxuyur, o eşidib. Amma anam deyir ki, sen onun dostusan, çünki ki dostlar pis günlerinde bir-biri üçün canlarını verirler, bir-birini tek qoymurlar. Sen de onun üçün canını vermisen.
Ayanın gözleri doldu. Balaca İlahenin başını sığallayıb yanağından öpdü.
-Bunu saxla, Eli gelende verersen. yaxşı?
-Yaxşı.-deyib qız yerine keçdi.
Bayaqdan beri başları şekil çekdirmeye qarışan refiqeleri Ayanın kövreldiyini görüb teeccüble bir-birilerine baxdılar. Ayan ise özünü arxa pencerenin qabağına verdi. Balaca İlahe onun yaralarını yeniden qanatmışdı.
-Dostlar bir-birileri üçün canlarını verirler, bir-birilerini pis günlerinde tek qoymurlar. Men senin üçün canımı verdim, bes sen neyledin, Eli? Balaca uşaq qeder olmadın.-deye öz-özüne pıçıldadı.
Eli de en az Ayan qeder yaralı idi. En az. Ayanın bedeni, üreyi, qüruru yara almışdısa, Eli vicdan, ruh, ürek, hetta beyin yaralarını daşımağa mehkum idi. Fikirleşmekden artıq beyninin sızıldadığını, başının özüne ağırlıq elediyini hiss eleyirdi. Ayanla her defe üz-üze

<< 1 ... 460 461 [462] 463 464 ... 558 >>