yaxın kesmiş, Güneş üfüqe yükselerek suyu buxarlandırmağa başlamışdı. Yusif ağır-ağır gözlerini açıb şüursuz şekilde otağa boylandı. Bir anlıq harada olduğunu başa düşmese de otağın qarşı küncünde televizorun üstünde ona baxıb gülümseyen elinde yerköküsü olan yaşıl dovşanı görüb öz-özüne gülümsedi. Sevincgilde idi. bu dovşan da onun Sevince hediyye elediyi yumşaq oyuncaqlardan biri idi. Yavaş-yavaş her şeyi xatırlamağa başladı. Yağışın altında romantikcesine islandıqdan sonra qızdırması qalxmış ve Xaver xala onu tekidle evlerine getirmişdi. Sonrasını onsuz da xatırlamırdı. Boylanıb divardakı saata baxdı. sekkize on deqiqe qalırdı. Birden bu gün refiqe müellimenin qebir üstüne gedeceklerini xatırlayıb dikeldi, o hele Vahidden qerenfilleri de götürmeli idi. Paltarları divanın yanındakı stulun başında idi. Celd durub otağın qapısını kilidleyerek geyinmeye başladı. çölden sesler gelmirdi. Yeqin ki, hamı yatmışdı. Eynini geyinib telefonunu axtarmağa başladı. Şalvarının ciblerini, divanın üstüdeki yorğan-döşeyi alt-üst eledi, otağa bir xeyli göz gezdikden sonra telefonu tapdı. Divanın altına-çöle doğru düşüb qalmışdı. Eyilib onu götürürdü ki, gözüne başqa bir şey de sataşdı. Hemin anın marağı ile onu da divanın altından çıxardı. Üstü qızılgüllü qırmızı defterçe. Böyük ehtimalla Sevincin idi. Ehtiyatla qapıya boylanıb defteri vereqlemeye başladı. vereqledikce gözleri böyüyür, üzüne teeccüb qarışıq bir tebessüm gelirdi.
“Eziz gündelik. Bu gün ele kefsizem ki. O yene de menden qonşu sinifden olan bir qızı ona düzeltmeyimi istiyir. Diyir ki, bu defe sevir. Amma bilmir ki, men de onu...eşi neyse...” “...Eh Yusif, seni nece sevdiyimi bir bilseydin. Amma men seninçün ancaq dostam...” “...Göresen bu dünyada uşaqlıq sevgisi cavabsız qalan neçe qız var?...” “Sene demek istediyim o qeder söz var iken men sene ancaq dost deye bilirem...” “...Axmaq, ele bilir ki, Cavidi sevirem. amma neyleyim, özü mecbur eledi, kimise sevirsen, amma mene demirsen deye. Cavid, ıyyy. İnşallah Cavid

<< 1 ... 468 469 [470] 471 472 ... 558 >>