aralandılar.
-Müellime, Yusifgili de gözleyek,-deye Eli yola boylandı,-onlar da çatırlar.
-Onlar niye ayrı gelirler ki? Yolda polis tutsa nece olacaq?
-Heç ne olmaz, müellime. En salamatı ele onların ayrı gelmeyidir.-deye Mehdi de dillendi.
Ele bu vaxt yolda qara bir “Prado” dayandı. Qabaq qapıdan düşen Yusif arxa qapını açıb qerenfil destesini götürdü. Diger qapıdan-sükan arxasından düşen İsmayıl qabaqdakı mikroavtobusa baxa-baxa dodağının altında:
-Deli şeytan deyir, ver maşını qabağa, ez keç de bunu.-deye mızıldandı.
-Sen şeytana uyma, yoxsa, Rövşen emi de seni ezer. Buna bax, dedesinin maşını ile qoçuluq eleyir. Papanın gül balası.
-Ne gül bala e? Maşını kişiden alana qeder bilirsen ne qeder yalvarmışam?
-Ne demisen, sencanı? Demisen ki, dede bizim uşaqları köhne sevgilimin nişanlısı aparır, ona göre de men o maşınla gede bilmerem?
-Mezelenme. Kişi gördü ki, çox direşirem, axırda hirslenib dedi ki, polis tutsa, men seni tanımıram.
-Yox, şükür Allaha ki, yaxşı geldik. Yubanmayaq, uşaqlar bizi gözleyir.
-Yox e, men qayıdanda mütleq bunu ezecem.-deye İsmayıl qebiristanlığa gire-gire nifretle içinde Xelil olan mikroavtobusa baxıb deyirdi.
Yusifle İsmayıl qebiristanlığa girib palçıqlı cığırlarla getmeye başladılar. Onlar çatanda ise artıq molla da gelmişdi. Yusif elindeki qerenfil destesini qebrin üstüne qoyduqdan sonra molla dua oxumağa başladı. Eller göye açıldı, gözler doldu, dodaqlardan dualar yükseldi. Duadan sonra molla getdi. Qızlar qerenfilleri desteden açıb qebrin üstüne serdiler. Ayan ağlaya-ağlaya:
-Müellime, sizden sonra bizim üzümüz heç gülmedi, başımızdan bela eksik olmadı. Ana ölenden sonra balalarının halı perişan olan kimi siz ölenden sonra da bizim halımız perişan oldu.-deyirdi.
-Yaxşı insanlar niye az yaşayır? Bu dünya çox edaletsizdir.-deye Sevinc de ağlamsındı.
-Qızlar, ele demeyin, müellimenin ruhu bizden inciyer.-Leyla mezemmetle onlara baxdı.-O heç vaxt öz heyatından şikayet elemedi.”Bacardıqca yaxşılıq eleyin, çünki insana o

<< 1 ... 470 471 [472] 473 474 ... 558 >>